Wordt de arbeidskrapte opgelost door herverdeling van taken?

“Er zullen altijd afwasmachines leeggemaakt moeten worden.” (Bart Moens van Workinc)

Bart Moens geeft een voorbeeld uit zijn eigen loopbaan. “In mijn vorige job als expert arbeidsmarkt bij Voka organiseerde ik mee seminaries. En daar kwamen ook heel praktische taken bij kijken. Ik stond mee in voor de praktische organisatie en dat ging van het regelen van inschrijvingen en broodjes tot het plooien van de mapjes en opruimen van de koffietassen. Het is niet dat ik me er te goed voor voelde, maar het paste niet echt bij mijn jobinhoud.”

Een gelijkaardige situatie ziet Moens bij veel bedrijven en jobs. “Heel wat ingenieurs bijvoorbeeld doen vandaag ook taken, bijvoorbeeld rond administratie, die perfect door andere profielen kunnen worden ingevuld”, oppert Moens. “Dat zal hen ook helpen omdat zij vandaag vaak onvoldoende tijd hebben voor hun kerntaken binnen hun kwalificaties.”

• Lees ook: Steeds mee technische taken voor thuisverpleegkundige

Bontgekleurde spechten

Met de coöperatieve vennootschap Workinc uit Kessel-Lo wil Moens ondernemingen helpen hun vacatures in te vullen door op een andere manier naar jobs te kijken. Het bedrijf staat werkgevers daarvoor bij. “Bedoeling is om eenvoudige taken uit het pakket van gekwalificeerde medewerkers te halen om die vervolgens te clusteren tot nieuwe jobs voor mensen die we graag willen activeren. In Nederland is deze aanpak al meer ingeburgerd”, vertelt Moens die daarvoor bij Voka en met arbeidsbemiddelaars overigens al een gelijkaardige aanpak hanteerde.

De drijfveer van de hertekening van taken is niet enkel efficiëntie, maar ook de schaarste op de arbeidsmarkt. “Ondanks investeringen in employer branding campages, gekwalificeerde recruiters en slimme wervingstactieken blijft het voor menig werkgever erg moeilijk om geschikte medewerkers te vinden. En dit terwijl er nog heel wat onbenut potentieel is op de arbeidsmarkt: laaggeschoolden, 55-plussers, mensen met een migratieachtergrond of mensen met een beperking.” Moens mikt hiermee duidelijk op de ietwat kwetsbare profielen. “Witte raven zijn moeilijk te vinden, maar er zijn nog wel heel wat bontgekleurde spechten”, zo klinkt het.

Lagere loonkost

Volgens Moens zouden ook de werkgevers zelf er baat bij hebben. “Ze kunnen hierdoor niet alleen het beschikbaar talent beter benutten, het is ook economisch interessant voor hen: eenvoudige taken worden uitgevoerd door medewerkers op een lager niveau en dus aan een lagere loonkost”, stelt hij. “Het is dus niet het creëren van nieuwe jobs, maar wel het grondig herbekijken van de bestaande.”

De grote vraag is natuurlijk: hebben bedrijven in tijden van schaarste deze oefening zelf nog niet gemaakt? Volgens Moens valt dat best tegen. Veel taken zitten, zo beaamt hij, versnipperd in een organisatie. “Bedrijven hebben wel een kijk op de kerntaken, maar niet op alle bijkomende taken die bij medewerkers terechtkomen. Het is pas als je echt taakanalyses uitvoert, dat ze schrikken wat er nog allemaal bij zo’n functie komt kijken.”

Afwasmachine

Sommige taken kunnen ook niet helemaal worden geëlimineerd. Moens haalt het voorbeeld aan van het onthaal bij een bedrijf. “Door de persoon aan de receptie weg te halen en de bezoekers zichzelf via een tablet te laten registreren, komen de onvermijdelijke vragen daarvoor toch terecht bij de persoon die daar toevallig in de buurt zit. Sommige taken verdwijnen niet. Hoe je het ook draait of keert: er zullen altijd afwasmachines leeggemaakt moeten worden. En er zal altijd iemand melk voor bij de koffie moeten bestellen”, illustreert hij. “En vaak zijn dat taken die nu ook altijd bij dezelfde terechtkomen. Zij krijgen er bij wijze van spreken een cadeautje bij.”

In sommige sectoren is taakherverdeling wel al aan de orde. Moens verwijst naar taken van verpleegkundigen die naar zorgkundigen gaan. Of van de tandarts naar de mondhygiënist. “Maar het overdragen van taken naar al dat onbenut potentieel op de arbeidsmarkt, die mogelijk zelf lijkt nog onbenut. En daar moeten we met z’n allen werk van maken.”

(William Visterin)