Wit-Gele Kruis: “Warme thuiszorg, ook in tijden van corona”

Evy Vandendriessche, thuisverpleegkundige in Marke en Aalbeke: “Blij dat ik mijn job mag en kan verder zetten”

“Ik ben heel blij dat ik mijn job nog altijd mag en kan verder zetten. Er in deze tijden kunnen zijn voor de patiënten, maakt mij trots. Als thuisverpleegkundige kan ik nu echt het verschil maken. Ik kijk niet alleen of mijn patiënten het medisch gezien goed stellen, maar ook of hun andere noden vervuld zijn. Wie zorgt voor de boodschappen? Is er een warme maaltijd? Kan de medicatie aan huis geleverd worden? Ik leid hen indien nodig naar de juiste diensten en contacten.”

“Een van de mooie kanten van de coronacrisis is de solidariteit onder de mensen. Een patiënte vertelde dat een buurman zomaar had aangeboden om boodschappen voor haar te doen. Ze stond er zelf wat van te kijken. Dat applaus elke avond doet mij persoonlijk veel deugd. Ik doe zelf ook altijd mee met de kinderen en neem van de gelegenheid gebruik om dan een woordje te wisselen met de overbuurvrouw, die ook verpleegkundige is. We steunen elkaar in deze gekke tijden. Ook in het Messenger-groepje met de collega’s verschijnen er veel complimentjes en aanmoedigingen. Het is alsof we nog hechter geworden zijn. Van onze directeur krijgen we elke dag een ‘coronamail’, met alle laatste nieuws, tips en aanbevelingen. We worden goed ondersteund en kregen de garantie dat er voldoende beschermingsmiddelen zijn.”

Kimberly Claeys, thuisverpleegkundige in Petegem: “De buren legden mondmaskers voor mijn deur”

“Mijn patiënten keken best wel even op toen ik enkele weken geleden voor het eerst met een mondmasker en handschoenen bij hen thuis verscheen, maar intussen zijn ze eraan gewoon. Meer nog, het stelt hen gerust. De meesten zijn erg blij en dankbaar dat ik over de vloer blijf komen, hoe kort het moment ook is. Fysiek ben ik hun enige contact met de buitenwereld.”

“Zelf liep ik vooral tijdens de eerste weken wat gestresseerd rond. In de media ging het voortdurend over het coronavirus en er kwamen almaar extra maatregelen bij. En ja, ik heb toen ook wel eens over het virus gedroomd. Heel raar. (lacht) Schrik om zelf ziek te worden, heb ik niet. Ik zit vooral in met mijn patiënten. Ik mag er niet aan denken dat er eentje besmet raakt.”

“Hartverwarmende momenten zijn er zeker al geweest. Bijvoorbeeld toen de buren mondmaskers voor mijn deur legden. Ik denk ook aan al die dikke duimen die ik krijg, als ik met mijn wagen passeer. En dan zijn er natuurlijk nog die wapperende handdoeken en lakens overal. Ik vind het allemaal heel bemoedigend. Maar eigenlijk verdienen de collega’s van de supermarkten dat evenzeer.”

Liselotte Jacobs, thuisverpleegkundige in Antwerpen: “Hopelijk kunnen we snel terug een hand geven”

“Voorlopig heb ik geen coronastress. Aangezien er geen patiënten met het virus besmet zijn, kan ik nog altijd mijn vertrouwde ronde afwerken. Wat ik wel mis, is de warme band die ik met velen heb. Normaal geef ik altijd een hand wanneer ik binnenkom, en soms zelfs een knuffel. Die spontane gebaren kunnen nu niet en dat maakt het lastig. Zeker ook voor de patiënten van wie ik weet dat ze onder de eenzaamheid lijden.”

“Mijn actieterrein is centrum Antwerpen. Dat betekent files – al valt dat nu goed mee – en weinig parkeerplaats. Nu werknemers van thuis uit werken, blijven er weinig gaatjes over. Daarom heb ik op Instagram een oproep gelanceerd om affiches en stickers aan de ramen te hangen waarmee bewoners aangeven dat zorgverleners voor hun garage mogen parkeren. Het is leuk om die hier en daar te zien verschijnen. Het mogen er natuurlijk nog altijd veel meer worden! (lacht)”

(William Visterin)