VTM-journalist Tim Verheyden en cameraman Jo Verstichel over deadlines, avontuur en gevaar

“Ik was meteen verliefd. Anders dan bij een vrouw, maar het was wel zo” (Jo Verstichel, cameraman)

Tim: ‘De eerste keer dat we samen in het buitenland belandden was in Detroit. General Motors moest toen beslissen over het lot van Opel Antwerpen. Minister-president Kris Peeters ging een bezoek brengen aan de hoofdzetel en wij zijn meegegaan. Het klikte van bij het eerste moment.’

Jo: ‘Ik was meteen ‘verliefd’. Anders dan bij een vrouw, maar het was wel zo. Bovendien beviel Tims werkwijze me enorm. Ik voelde onmiddellijk aan wat hij op bepaalde momenten ging doen.’

Jo (51) is bijna zijn leven lang al cameraman. Hij begon met het filmen van autoraces. Actie is zijn ding. Dertig jaar later lijkt hij meer gedreven dan ooit.

Jo: ‘As je me tien jaar geleden had gezegd dat ik ooit alleen met een journalist naar het buitenland zou vertrekken en het beeld, de klank en de montage zou verzorgen, had ik dat nooit geloofd. Vroeger gingen we meestal met zijn vieren op stap: de cameraman, de klankman, de monteur en de journalist. Tegenwoordig ben je nog maar met zijn tweeën. De technologie is enorm geëvolueerd. Ik ben zelfstandige en investeer voortdurend in materiaal. Maar eigenlijk beschouw ik dit alles niet als werk, dit is gewoon mijn hobby.’ &nbsp&nbsp&nbsp&nbsp&nbsp

Gedroomde samenwerking

Tim (34) droomt oorspronkelijk helemaal niet van een loopbaan in de televisiewereld. Hij had zijn zinnen gezet op toneel en schreef zich in bij Studio Herman Teirlinck.

Tim: ‘Eigenlijk wilde ik acteur worden. Jammer genoeg slaagde ik niet in de examens. Na een gastcollege van Pol van Den Driessche - vandaag zijn Tim en Pol collega’s bij vtm - ben ik in de journalistiek gerold. Eerst ging ik aan de slag bij TV-Limburg, later kwam ik bij vtm terecht.’

Helemaal borg Tim zijn acteerdroom echter niet op. Hij sloot zich aan bij de Brusselse theatergroep d°eFFeKt. En met succes, want in 2010 won het gezelschap het prestigieuze Landjuweel, met de voorstelling Agamemnon. Zijn ervaring op de planken helpt Tim trouwens bij zijn werk voor de camera.

Jo: ‘Het is volgens mij de reden waarom hij zo sterk is in live-verslaggeving. Hij is heel expressief en dat heeft hij te danken aan zijn theateroptredens.’

Tim: ‘Niettemin blijf ik zenuwachtig als we live gaan.’

Tims acteerprestaties helpen hem niet alleen bij zijn verslaggeving, op het veld komt ook zijn improvisatietalent van pas.

Jo: ‘Hij anticipeert uitstekend op wat er gebeurt. Veel televisiejournalisten zijn daar niet zo sterk in. Ze moeten eerst nadenken over wat ze precies gaan doen of zeggen, en dan is het ogenblik vaak al voorbij.’

Tim: ‘Aan de Egyptische grens met Libië trokken tal van vluchtelingen voorbij, met de gekste dingen onder de arm. Tussen de massa dook een man op met een fornuis dat door een metaaldetector moest. Echt een surrealistisch beeld. Zonder om te kijken wist ik dat Jo dit tafereel aan het registreren was. Toen hij even later zijn camera op me richtte, vertelde ik het bijhorende verhaal en alles was in één take opgenomen. Daar schuilt de kracht van onze samenwerking: we zijn perfect in staat om elkaars gedachten te lezen.’ &nbsp&nbsp&nbsp&nbsp&nbsp

Hachelijk Haïti

Wanneer Tim tijdens de Arabische lente in Caïro aan het werk is - Jo geniet op dat ogenblik van vakantie - gaat het mis. Tim proeft even wat het is om in een politiestaat te leven. Net zoals vele onschuldige Egyptenaren voor hem, wordt hij willekeurig opgepakt. Enkele angstaanjagende uren later loopt Tim opnieuw vrij, maar zwaar geïntimideerd rond. De maand voordien kwam hij samen met Jo al in een netelige situatie terecht in Haïti.

Tim: ‘Ze hadden ons ten stelligste afgeraden om na zonsondergang de baan op te gaan en ons op het hart gedrukt onder geen beding te stoppen moesten we ooit bij een verkeersongeluk betrokken raken. Maar het was oudejaarsavond en we reden toch uit.’

Jo: ‘Toen we ’s avond laat terug wilden keren, doken er plots bromfietsen naast onze wagen op. Onze chauffeur raakte een jongen op de motor, die een lelijke smakkerd maakte. De brommer belandde onder onze auto. De chauffeur reed zo goed en zo kwaad als hij kon over het voertuig heen, waarna drie motorrijders de achtervolging inzetten.’

Tim: ‘Als een gek reed hij de eindeloze steegjes door, terwijl de bromfietsers ons op de hielen zaten en omstanders tegen ons probeerden op te jutten. Hij zou gelyncht worden als ze hem te pakken kregen. Dat wist hij en ook onze toekomst zag er niet bepaald rooskleurig uit. Toen we in een doodlopende straat terecht kwamen dacht ik: nu is het gedaan. In een opwelling heb ik mijn portefeuille genomen en heb ik geld door het raam gesmeten. De mannen zijn daar op gesprongen en wij zijn razendsnel in de duisternis verdwenen.’

&nbsp&nbsp&nbsp

Meer dan werkmakkers

Door dagen en nachten in elkaars gezelschap door te brengen en vaak in moeilijke omstandigheden te werken, is er een bijzondere band gegroeid tussen de journalist en de cameraman. In het vliegtuig, onderweg in de wagen, of ’s avonds voor het slapengaan, komen er dingen naar boven.

Jo: ‘We zijn vrienden die samen werken. Dat moet ook, anders zouden we dit werk niet kunnen doen. In dat opzicht is de mooiste reportage die we samen gedraaid hebben voor mij die over de G8 in Engeland.’

Tim: ‘Er was toen een enorme betoging van anti-globalisten. Jo moest beelden schieten. Mijn taak bestond er op dat moment niet uit om vragen te stellen, maar gewoon om zijn rug in de gaten te houden, hem vast te houden, te controleren of dat er niemand iets naar z’n hoofd gooide.’

Jo: ‘Met Tim erbij voelde ik me helemaal op m’n gemak, ondanks de grimmige sfeer. Zoiets kan alleen maar als je elkaar door en door vertrouwt.’

Tim: (lachend): ‘En toch blijf ik één ding echt jammer vinden binnen onze vriendschap: dat Jo geen dochter heeft ...’

De ellendige taferelen waarmee ze tijdens hun werk regelmatig geconfronteerd worden, proberen Jo en Tim netjes te verwerken. Ook al heeft de ene het er moeilijker mee dan de andere.

Jo: ‘Ik heb er minder last van. Tijdens het filmen knijp ik sowieso een van mijn ogen toe. Het andere registreert alles in zwart-wit door de zoeker van de camera. Zo zit er meer afstand tussen. Voor Tim zijn bepaalde taferelen veel moeilijker te verteren.’

Tim: ‘Je moet je daar voor afsluiten en je voor ogen houden dat je aan het werk bent. Je beseft heus wel dat je die mensen niet kan helpen, maar je kan de buitenwereld wel tonen wat er aan de hand is. En toch, als je zo’n pasgeboren wees in je armen houdt, dan breekt je hart.’ &nbsp&nbsp

Onvermijdelijke breuk

Hoezeer ze ook van elkaar gezelschap genieten, vanaf augustus gaan Jo en Tim elk hun eigen weg. Voor korte tijd althans.

Tim: ‘Als het allemaal loopt zoals gepland, verhuis ik in augustus naar New York. Ik heb een beurs gekregen en ga er een half jaar studeren. Af en toe zal ik ook een reportage draaien voor vtm, maar dan met een Amerikaanse cameraman.’

Jo heeft Tim alvast beloofd hem te zullen opzoeken. Ondanks de scheiding hopen de twee stiekem nog een bijzondere opdracht te kunnen draaien.

Jo: ‘We willen graag samen naar Libië gaan als de situatie daar genormaliseerd is. Ik zou er echt mee inzitten als we dat verhaal niet samen verder kunnen opvolgen of afronden. Dat is een beetje ons project geworden. En voor de rest zal ik Tim erg missen.’

(ddg) - Foto: (ip)