Vrijwilliger Hulnara: ‘Immigranten mogen ook iets terugdoen’

Hulnara Khaynus (41)

Job: educatief medewerker bij Internationaal Comité

Vrijwilligerswerk: Moeders voor Moeders en eigen initiatieven

Vergoeding: 0 euro

Een vrachtwagenchauffeur was bereid haar voor 1.500 euro mee te smokkelen. Naar welk land wist ze nog niet. Uiteindelijk werd het België. “Ik wist helemaal niets over asiel aanvragen en kon nauwelijks Engels. Een politieagent zette me op de trein richting Noordstation om naar het Commissariaat voor de Vluchtelingen te gaan. Die nacht heb ik op een bankje in het station geslapen, zwanger en met een kindje in een vreemd land. Ik was een gebroken mens. Maar ’s morgens bood de man van de krantenwinkel me een croissant en koffie aan. Ik dacht: ‘Amai, die doet dat zomaar uit zichzelf. Als ik er bovenop ben, ga ik zeker ook arme mensen helpen.”

Moeders voor Moeders

En dat deed ze ook, hoewel het nog acht jaar zou duren vooraleer ze een verblijfsvergunning zou krijgen. “Ik schreef me in bij de VDAB voor een bakkersopleiding. Ik maakte gebakjes voor feesten, zodat ik wat kon verdienen.” Maar ze ging ook gratis aan het werk. “Ik wilde de taal en de cultuur leren kennen en dat doe je niet door twee uurtjes per week les te volgen.

Bij verschillende organisaties probeerde ik binnen te geraken, uiteindelijk werd het Moeders voor Moeders. Monique (Verdickt, voorzitster van de vzw, red.) heeft me daar met open armen ontvangen. Nochtans heb ik heel wat jaloezie ondervonden omdat ik er als asielzoekster kwam helpen, in plaats van er hulp te vragen. Maar niet Monique, zij heeft me direct bijna als een dochter aanvaard is en is zowat mijn moeder in België geworden.”

Gulle gebaar niet vergeten

Intussen ziet het er een pak rooskleuriger uit voor Hulnara. Haar gezin is herenigd en sinds twee jaar heeft ze niet alleen papieren maar ook een betaalde baan, bij de vzw Internationaal Comité, waar ze trouwens als vrijwilliger begon.

Toch is ze het gulle gebaar van de kioskman in het station niet vergeten. Ze deed vrijwilligerswerk in rusthuizen en zette een schooltje op touw voor kinderen van Russische immigranten. “We huren lokalen en geven elke zaterdag les in de Russische taal en cultuur, zodat die kinderen hun herkomst niet vergeten. Tezelfdertijd kan ik de ouders informeren over het onderwijssysteem en de gebruiken hier in België.”

‘Sommigen verklaren me zot’

In dat schooltje is ze elke zaterdag van 10 uur ’s ochtends tot 17 uur ’s avonds in de weer. Op dinsdag helpt ze 4 uur bij Moeders voor Moeders. “Sommigen verklaren mij zot dat ik zoveel voor niets ga werken. Mijn man heeft het er ook erg moeilijk mee gehad, maar intussen komt hij op zaterdag gewoon mee”, vertelt Hulnara.

“Soms hoor ik immigranten klagen dat ze geen werk vinden. Maar wat doen ze om hun leven beter te maken? Wij zijn hier niet alleen om te krijgen, maar ook om te geven. Vrijwilligerswerk is voor mij echt mijn redding geweest, ik heb er mijn leven en mijn vriendenkring weer door kunnen opbouwen.”