Mede mogelijk gemaakt door: UZ Leuven

Terug naar de oude stal (x 3)

“Ik had schrik dat ik bepaalde technische handelingen niet direct weer onder de knie zou hebben." Manu Van Rossom, rechts op de foto naast Kim Van Pee)

Kim Van Pee (35) begon in 2016 als secretariaatsmedewerkster bij UZ Leuven. “Ik was op zoek naar een job met een goede work-life balance en daar voldeed die vacature aan”, vertelt ze. “Ik had ook al een paar vriendinnen die er werkten en het was dichtbij. Daarom heb ik toen de stap gezet en ben ik in UZ Leuven aan de slag gegaan.”

De job is een meevaller, maar toch besluit Kim in 2019 om naar iets anders uit te kijken. “Ik had weinig doorgroeimogelijkheden en wou graag een functie met meer uitdagingen en verantwoordelijkheid. Ik was niet echt gericht aan het zoeken, het zat in mijn achterhoofd (lacht). Ik heb een masterdiploma communicatie, dus toen ik toevallig een vacature bij een PR-bureau zag, begon het wel te kriebelen.”

10 signalen: tijd voor een nieuwe job!

En dus gaat Kim in 2019 aan de slag als projectmanager in de public relations. “Een leuke baan, maar ik kwam ook meteen in een compleet andere wereld terecht”, vertelt ze. “Van work-life balance was geen sprake meer. Het was ook een zeer commerciële functie, meer dan ik zelf ingeschat had. Terwijl ik me eigenlijk wel beter voelde in een meer mensgerichte omgeving.”

Na twee jaar besluit Kim terug te keren naar het ziekenhuis. “De trigger was een vacature die vrijkwam in het verlengde van mijn vorige baan, maar met meer verantwoordelijkheid. Ik werk nu op het secretariaat in een coördinerende functie, waar ik ook mensen mag aansturen. Die eerste dag was spannend en vertrouwd tegelijk. Ik kreeg wel nieuwe collega’s, maar ik kende het huis natuurlijk al, het voelde meteen goed.”

Samenhorigheid

De 31-jarige Laurie Vanhoegaarden begon in 2011 als verpleegkundige in UZ Leuven. Het was haar eerste job. “Ik deed mijn stage in het ziekenhuis en mocht eigenlijk meteen daarna beginnen”, vertelt ze. “Dat was een heel leuke job, maar na negen jaar begon het fysiek zwaar te worden. Ook het weekend- en nachtwerk begon door te wegen. Ik zag toen een vacature in een woonzorgcentrum en ik dacht dat het gras groener was aan de andere kant (lacht).”

Ook in het woonzorgcentrum was Laurie verpleegkundige, deed ze de coördinatie van de stages en hielp ze met de vaccinatiecampagne. “Het was een toffe job, maar ik miste een beetje het ‘thuisgevoel’ van UZ Leuven”, zegt ze. “In UZ Leuven is er een enorme samenhorigheid onder het personeel en dat is heel fijn. De dynamiek is ook anders: in het ziekenhuis kan en moet ik constant bijleren. Dat daagt uit en houdt het boeiend.”

Al na negen maanden keerde Laurie dan ook terug naar UZ Leuven. “Een beetje met hangende pootjes, ja (lacht). Maar dat was snel gedaan. Toen ik mijn pakje van UZ Leuven opnieuw aantrok, was ik meteen weer trots dat ik hier mocht werken. Ik heb nu een job zonder weekenddiensten, maar ik ben ook terug beginnen te studeren, op vraag van mijn leidinggevenden: een postgraduaat oncologische verpleging. Ik sta afwisselend op digestieve oncologie en hematologie, dus het is een hele uitdaging om bij te blijven. Maar ik zou het niet anders meer willen.”

Zijsprong

Een zijsprong van negentien jaar, die zit midden in het carrièrepad van Manu Van Rossom (55). In 1987 begon hij als verpleegkundige in UZ Leuven, meteen na zijn studies. “Een geweldige job en ook eentje waar ik heel veel in contact kwam met toestellen en medische technologie, iets wat mij altijd al heeft geboeid”, zegt hij. “Ergens speelde toen wel al het idee om van die interesse mijn beroep te maken, maar actief zoeken naar een nieuwe job heb ik eigenlijk nooit gedaan.”

En toch: in 2000 komt Manu te weten dat Johnson & Johnson een medische vertegenwoordiger zoekt. “Ik heb daar redelijk impulsief ja op gezegd en werd aangeworven. Niet omdat ik het beu was in UZ Leuven, want we hadden een schitterende ploeg en een geweldige samenwerking tussen de verschillende disciplines. Toch moet ik zeggen: die sprong is me ook goed bevallen. Ik heb heel boeiende dingen gedaan en stevige uitdagingen gehad. Ik leerde enorm veel bij, kwam op plaatsen waar ik anders nooit zou zijn geweest en vooral: ik ontmoette heel veel mensen in verschillende ziekenhuizen, op alle niveaus.”

Toch wist Manu snel dat hij ooit nog terug zou keren naar Leuven. “De betrokkenheid bij de patiënt en het gevoel om echt iets wezenlijks te doen voor zieke mensen miste ik wel. De oprechte dankbaarheid die je soms van een patiënt of familie krijgt … dat is financieel misschien minder te valoriseren dan het halen van een target in de industrie, maar doet zoveel deugd.”

Lees ook: Bijna 1 op de 3 werknemers voelt zich minder betrokken

Die eerste dag na zijn terugkeer was enorm spannend, geeft Manu aan. “Ook in het ziekenhuis was het werk in al die jaren natuurlijk enorm geëvolueerd. Ik had schrik dat ik bepaalde technische handelingen niet direct weer onder de knie zou hebben. Gelukkig hebben ze mij schitterend opgevangen. Ik heb zes heel fijne maanden gehad op de afdeling postanesthesie en toen kwam daar plots toch wel mijn functie van negentien jaar geleden in het brandwondencentrum vacant zeker. Hier spreekt dus een gelukkig man (lacht).”

(Frederic Petitjean) - Bron: Go for happy Magazine