Risicosporter Cedric Dumont: “Wie geen angst voelt, is zot”

“Misschien zijn er mensen die zonder respect kunnen, maar ik heb het nodig voor mijn emotioneel welzijn” (Cedric Dumont, risicosporter)

Cedric Dumont, een Brusselaar, is surfer, snowboarder en skydiver geweest, en speelde golf in het Belgische nationale team. Hij sprong al van de Ijzertoren, van het viaduct van Vilvoorde, van de Eiffeltoren en van windturbines in Hongarije. Mét parachute welteverstaan. BASE-jumpen heet zoiets. De laatste jaren is hij helemaal begeesterd door de wingsuit flying-variant: in een gevleugeld pak, gevuld met lucht, uit een vliegtuig springen. Terwijl hij zich voorbereidt op zo’n sprong langs de Noordkant van de Eiger in de Zwitserse Alpen, staat hij ons graag even te woord. Cedric is immers niet alleen professionele stunter, hij begeleidt ook topsporters, managers en bedrijven in hun streven naar betere prestaties.

U hebt al heel wat extreme sporten beoefend. Vanwaar die drang?

Vooreerst: ik gebruik de term extreme sporten niet graag, omdat die een connotatie van sensatie heeft. Ik spreek liever over risicosporten. Uitdagingen zijn altijd al belangrijk voor me geweest. Dat vloeit voort uit mijn opvoeding, denk ik. Ik moest altijd de beste zijn. Dat wou ik ook zelf; het was nooit geforceerd. Wat intussen wél veranderd is, is dat ik nu eerder puur voor mezelf uitdagingen zoek. Het competitieve is minder belangrijk geworden.

Gaat het om de kick?

Zeker niet enkel om de kick. Dat zou te oppervlakkig zijn. Na een aantal sprongen neemt die kick trouwens af. Het gaat mij eerder om de levenshouding, om de vrijheid, om het testen van mezelf. Mensen vragen mij soms waarom ik zoveel risico’s neem. Ik antwoord dan dat ik het doe omdat het me zo’n intens gevoel geeft én dat je evenveel risico’s neemt als je met een motor de baan op gaat.

Wat wil u met uw prestaties bewijzen?

Presteren is op zich al iets willen bewijzen. Ik kan niet ontkennen dat ik erkenning zoek. Misschien zijn er mensen die zonder respect kunnen, maar ik heb het nodig voor mijn emotioneel welzijn.

Hoe verlegt een mens zijn grenzen?

Door jezelf goed te kennen, door bewust te zijn van je talent en potentieel. Heel belangrijk is: kunnen loslaten. Daardoor wordt je faalangst kleiner en krijg je meer perspectief. Vóór je op dat punt komt, moet je wél genoeg basis hebben. Eerst moet je technisch sterk genoeg staan in je vak en weten wat je wil. Je kan pas je mentale grenzen beginnen te verleggen als je een visie hebt.

Wanneer kwam u tot het besef dat anderen kunnen leren uit uw ervaringen in risicosporten?

Het was Red Bull, mijn hoofdsponsor, die me vroeg om lezingen te geven over het mentale aspect van risicosporten. Omdat ik eigenlijk heel intuïtief werk, verplichtte mij dit om abstracte emoties heel concreet te maken. Blijkbaar sprak mijn discours het publiek erg aan. Dat stimuleerde mij om verder in die richting te gaan: ik haalde aan de New York University een licentie in sportpsychologie en volgde ook een opleiding in business coaching. Alle mensen die ik coach, zijn high achievers, competitieve mensen dus. Dat is heel inspirerend. Soms leer ik meer van hen dan omgekeerd.

Volgens de Nederlandse mental coach Edith Rozendaal zijn mensen te veel gewend om zich op het negatieve te fixeren. Vanwaar die reflex?

Die komt uit faalangst. We zetten onszelf zo erg onder druk dat we verlammen. Faalangst is iets dat we als klein kind niet kennen. Het is pas door op te groeien dat we angst beginnen te kweken. We zijn vooral bang van wat anderen van ons zullen denken.

Marc Sluszny, ook een extreme sporter, geeft toe dat hij tijdens het BASE-jumpen of het zwemmen tussen haaien weleens angst voelt. Betekent dit dat angst ook zijn nut kan hebben?

Iemand die helemaal geen angst voelt, is een zot. Zo iemand heeft niet veel kans om in risicosporten te overleven. Angst is nodig om de risico’s beter in te schatten. Het moet wél positieve angst zijn, een angst die je bewuster maakt van je omgeving en jezelf. Negatieve of primaire angst remt je af en stimuleert je niet om je comfortzone te verlaten. Het omzetten van primaire angsten in positieve, is iets waar je constant aan moet werken.

Hoe zou u succes definiëren?

Heel eenvoudig: je passie en je plaats vinden in het leven. Iets vinden dat je gelukkig maakt en dat je echt het gevoel geeft dat je leeft, dat is succes.

We geloven graag dat succes voortspruit uit persoonlijke kwaliteiten, maar Wall Street-expert Nassim Nicholas Taleb beweert dat geluk en toeval een nog grotere rol spelen. Wat denkt u?

In zekere zin klopt wat Taleb zegt. Toch geloof ik dat je succes kan uitlokken door open te staan voor opportuniteiten. Als je je bewust bent van je talent en van je omgeving, ga je geluk aantrekken en zal dat op zijn beurt succes genereren.

Succesvolle mensen bekennen vaak dat het succes op het hoogtepunt van hun carrière een gat heeft geslagen in hun gezinsleven. Hoe kan je dit vermijden?

Veel succesvolle mensen hebben dat probleem, vaak omdat ze zichzelf onder druk zetten. Om constant te presteren, willen ze geen ruimte laten voor fouten. Wellicht heeft het ook iets te maken met onze opvoeding en onze cultuur van schuldgevoelens: we denken nogal snel dat we niet genoeg doen. In mijn opleidingen besteed ik daarom ook aandacht aan de work/life balance. Door beter te leven, ga je ook beter presteren. Je zal nooit spijt hebben van de uren die je niet op je kantoor doorbracht, wél van de tijd die je niet hebt gespendeerd met de mensen van wie je houdt.

(pvd)