Michèle Cuvelier: “Brusselaars verrassen me nog elke dag met hun warmte”

Terug naar 2015. Michèle Cuvelier deed voor een tweede keer mee aan ‘Studio Dada’, een talentenjacht van Studio Brussel, met het intussen bekende resultaat. “Het fijne aan de media is dat de mogelijkheden eindeloos zijn. Ik heb eerst ‘Nightcall’ gepresenteerd, tussen twaalf en twee ’s nachts. Later kreeg ik dan ‘Zender’ onder mijn hoede en nog later het ochtendblok.”

“Nu hoor je me tijdens de avondspits, tussen zes en zeven, in ‘Fanclub’. Een one-woman-show, wat wil zeggen dat ik álles zelf in elkaar boks. Terwijl ik vroeger wat vastzat in een hokje, dat van de radio, ben ik tegenwoordig een pak vrijer. De voorbije zomer mocht ik bijvoorbeeld acht uur lang live presenteren op Canvas, vanop de weide van Rock Werchter! En ik maakte intussen ook een podcast, ‘Hey Paul’. Een productie recht vanuit het hart!”

Lees ook: De basics van Michèle Cuvelier

De blinde vlek Brussel

Michèle werd grootgebracht in het landelijke Ardooie, maar al van jongs af aan wist ze dat haar toekomst elders lag. “Al stond Brussel niet meteen hoog op het lijstje. In het dorp hoorde ik de mensen dikwijls argwanend over onze hoofdstad spreken. Alsof het mijlenver weg lag, en alsof het een oorlogsgebied was. Zeker als het over Schaarbeek ging.”

Uiteindelijk kwam ze terecht in Antwerpen, waar ze woordkunst aan het conservatorium studeerde. “Maar na vijf jaar had ik het er wel gezien (sorry Antwerpenaren!). Ik wist wel dat ik een echte stadsmus was, en dat de volgende plek echt next level moest zijn: Brussel dus. De hoofdstad was toen nog een blinde vlek voor mij, ik kende niet eens de weg van het station naar De Beurs.” (lacht)

Michèle strandde in Schaarbeek, waar ze drie jaar geleden een huis kocht. “De voorbije zeven jaar heb ik Brussel echt in mijn hart gesloten. De stad is één groot avontuur, waar ik nooit op uitgekeken geraak. Het is moeilijk om te vatten in woorden, maar het is echt een zotte stad met oneindig veel hoekjes en kantjes. Haast elke dag ontdek ik er wel iets nieuws. Soms per ongeluk, soms na een tip van een goede vriendin of een collega.”

Werken in Brussel: jobinhoud, diversiteit en tweetaligheid

Hallo, bonjour, hola, hello

Waar Michèle nog meer van geniet, is de diversiteit van de stad. “Studio Brussel mag dan wel een Vlaamse zender zijn, maar de VRT ligt wel echt in het Brusselse, waar er op straat tientallen talen gesproken worden. Ik heb me zelfs laten vertellen dat onze hoofdstad, na New York, de stad is waar de meeste talen gesproken worden.”

Of Michèle dan ook een aardig woordje Frans spreekt? “Absoluut! Ik ben een echte talenfreak. Ik kreeg zoals iedereen Franse lessen in het secundair onderwijs, ik heb een Franstalig vriendje gehad én ik woon al zeven jaar in een stad waar er meer Frans dan Nederlands gesproken wordt."

"Ik kan begrijpen dat de taal Vlamingen afschrikt, maar de Brusselse bedrijven geven hun werknemers dikwijls de kans om een cursus Frans te volgen. Handig, toch? Je moét trouwens niet per se Frans kunnen. Ik heb genoeg vriendinnen die alleen de basics kennen, en daarmee perfect hun plan weten te trekken. Trouwens, de angst om een vreemde taal te spreken hoort toch gewoon bij het grote avontuur dat Brussel is?”

Ontdek ook… onze ‘Werken in Brussel’-special, waar Michèle het gezicht van is

Een zekere anonimiteit

Als we Michèle mogen geloven, hoef je zelfs niet in Brussel te wonen om te proeven van dat grote avontuur.

“Als je buiten de stad woont, heb je the best of both worlds. Je hebt ’s avonds en in het weekend de rust van een dorp, al kun je na de werkuren perfect met je collega’s het Brusselse ontdekken. Je kunt naar het theater, naar een concert, nog even gaan shoppen… Wie weet beland je wel met een hele bende op een plein waar je nog nooit bent geweest?”

“Nee, het beeld dat ik vroeger van Brussel had, strookt he-le-maal niet met wat ik hoor, zie en voel. Pas op, uiteraard zijn er wat ruigere buurten waar ik liever niet om twee uur ’s nachts alleen ronddwaal, maar heb je dat niet overal?"

"Tegelijk kunnen de Brusselaars me zo verrassen. In zo’n grote stad als Brussel heerst er een zekere anonimiteit – wat ik persoonlijk zalig vind. Maar onlangs zat een vriendin van mij op de metro, op weg naar spoed, met een kwetsuur aan haar oog. Achteraf zei ze me dat ze nog nooit zo vaak was aangesproken als toen. Mensen kwamen haar snoepjes geven en vroegen haar of ze hulp nodig had. Niemand kent elkaar, en net daardoor verrassen mensen elkaar des te meer met hun warmte.”

Overtuigd? Check het actuele vacatureaanbod in Brussel en ... go for happy!

(dt/em) - Foto: vrt