Zorg en werk combineren: ’Ik moet mijn papa niet in de steek laten'

"Collega's weten dat het werk zal gedaan worden. Misschien niet tussen negen en vijf, maar het zal gedaan worden.” (Julie De Neef, Securex)

“Mijn papa was kankerpatiënt. Hij moest ook drie keer per week naar de dialyse. Hij was helemaal niet mobiel meer, kon niet alleen opstaan en had steun nodig om te stappen. En dus had hij heel veel hulp nodig: om eten klaar te maken, naar de wc te gaan ...” Die hulp gaf Julie De Neef (28) hem liefst zelf, samen met haar mama. Gaf, want de papa van Julie is onlangs overleden.

De zorg voor haar papa kwam een hele tijd bovenop haar voltijdse baan als marketing- en communicatieadviseur bij Securex. “Op een bepaald moment – ik werkte toen nog maar vier maanden voor het bedrijf – kwamen mijn papa en de zorg die nodig is ter sprake tijdens mijn tweewekelijks gesprek met mijn baas”, vertelt ze.

Vertrouwen

Samen kwamen ze tot een regeling die het mogelijk maakte voor Julie om werk en zorg te combineren. Ze werkte twee dagen thuis en deed 's avonds nog wat overdag niet was gelukt. Later, toen haar papa opgenomen was op de afdeling palliatieve zorgen, kon ze voldoende tijd daar bij hem doorbrengen. “Mijn leidinggevende heeft me vertrouwen gegeven. Ik hield hem zo goed mogelijk op de hoogte van de situatie. Hij wist dat ik niet constant aan mijn pc zat, maar dat ik het werk nadien wel zou inhalen.”

Die werklast is overigens nooit verminderd: haar interne klanten konden op Julie blijven vertrouwen.

Dankbaar

Mocht haar werkgever die flexibiliteit niet geboden hebben, het zou voor Julie een hartverscheurende keuze geweest zijn. “Dan had ik palliatief verlof moeten nemen: financieel een zware dobber én ik zou er ook geen goed gevoel bij hebben mijn werk op mijn collega's af te schuiven. Bij het alternatief, een opvangsysteem voor mijn vader, zou ik me echt niet goed gevoeld hebben. Mocht mijn werkgever niet openstaan voor dergelijke flexibiliteit, dan zouden we daar allemaal het slachtoffer van geweest zijn, mijn papa in de eerste plaats.”

Wat Julie nog het meest apprecieert, is de openheid bij haar werkgever. “Hier heb ik het gevoel gehad dat ik er met mijn baas over kon praten. Misschien dat ik dat bij een ander bedrijf niet eens zou geprobeerd hebben. Ik kan mijn gevoel niet anders omschrijven dan dankbaarheid: dankbaar dat ik voor mijn papa kon zorgen en hem niet in de steek moest laten. Tegelijk wil ik ervoor zorgen dat mijn werk gedaan is. Dat doe ik dan met extra motivatie en plezier.”

(tv) - Foto: (bd) - Bron: MARK Magazine - De redactie dankt Julie voor haar getuigenis en wenst haar en haar familie veel sterkte.