Topsport combineren met je werk: hoe doe je dat?

Karel is verpleegkundige en assistent-scheidsrechter in eerste klasse

Eigenlijk heeft Karel De Rocker twee – heel erg verschillende – jobs. Als een van de betere lijnrechters (officieel: assistent-scheidsrechters) in ons land, leidt Karel sinds 2012 mee voetbalwedstrijden in eerste klasse, en sinds vijf jaar ook internationaal in de Champions League of Europa League. “Jaarlijks ben ik tien à twaalf keer naar het buitenland voor voetbalwedstrijden”, vertelt hij. “Per wedstrijd ben je telkens drie dagen van huis weg, altijd op weekdagen.”

Tegelijk werkt hij als verpleegkundige al twaalf jaar bij UZ Leuven. Maar het werd steeds moeilijker om zijn activiteit als assistent-scheidsrechter te combineren met zijn job als operatieverpleegkundige. “Zes jaar geleden ben ik dan deeltijds beginnen te werken. Eerst 80 procent en vandaag halftijds”, vertelt hij. “Het komt erop neer dat ik op maandbasis voor 50 procent van de tijd beschikbaar ben als verpleegkundige. Intussen kan ik ook mijn conditie op peil houden”, klinkt het. “Ik hoef dus na mijn werkuren niet meer per se te trainen en kan dat doen als ik niet moet werken.”

Lees ook: Wat kan jij van een scheidsrechter leren? Het moeilijkste beroep ter wereld…

Heel Europa rond

Binnenkort werkt Karel overigens in het interne mobiele team van het operatiekwartier. “Daardoor kan ik nog flexibeler omspringen met de momenten waarop ik moet werken. Het zorgt dat ik mijn twee jobs beter kan combineren en ook mijn werk als assistent-scheidsrechter beter kan uitvoeren. Ik ben blij met deze regeling.”

In de week reist Karel dus vaak heel Europa rond. “In tegenstelling tot sommige collega-scheidsrechters, die bijvoorbeeld boekhouder of vertegenwoordiger zijn, kan ik mijn job niet meenemen naar het buitenland”, vertelt hij. “Soms doe ik ook tornooien, en dan ben ik zelfs langer van huis. Die opdrachten komen doorgaans een week of twee op voorhand, dus je moet kort op de bal kunnen spelen. Dit is mogelijk met de overeenkomst die ik met het ziekenhuis heb kunnen afsluiten.”

Stoppen op 45

In totaal telt België zeven internationale scheidsrechters en tien assistenten. “Waardoor je als assistent dus meer wedstrijden verzorgt dan de hoofdscheidsrechters.” Voor de wedstrijden in binnen- en buitenland maakt Karel deel uit van een vast team van scheidsrechters. “Je bent vaak samen op weg en dat creëert ook wel een vriendschapsband.”

Karel wordt betaald per wedstrijd. Geen wedstrijden betekent dus geen inkomsten als scheidsrechter. “Ik doe het heel graag. Maar je kunt er niet van leven en bovendien stopt een carrière als scheidsrechter rond je 45ste”, vertelt hij. Dat scheidsrechters vaak bekritiseerd worden, weet hij ook. “Het stoort me soms wel dat we weinig respect krijgen. Terwijl we alleen het reglement toepassen en voetballers vaak alle moeite doen om ons te misleiden.”

Ontdek: Hoeveel verdient een voetbalscheidsrechter?

Maar stress krijgt hij er zeker niet door. “In mijn job als verpleegkundige, die ik even graag doe, ben ik met mensenlevens bezig. Voetbal, dat is maar voetbal, hé.”

Stijn is doelman bij de Red Flamingo’s

Stijn Chaves Daguilar is zowel doelman als voorzitter van de Red Flamingo’s, het Belgische amp-voetbalteam. “Onze veldspelers spelen op krukken. Ze hebben een amputatie ondergaan of een afwijking aan het been waardoor ze er niet op kunnen steunen”, vertelt hij. Stijn heeft zelf een amputatie vanaf de pols. “Ik mag alleen keepen met mijn ‘goede’ arm, zo zijn de spelregels”, aldus Stijn. “Met name voor de veldvoetballers is het een best vermoeiende sport, want je loopt bij wijze van spreken met je armen. We spelen zeven tegen zeven en wisselen tijdens de match regelmatig van speler.”

De Red Flamingo’s, collega’s dus van de Rode Duivels en van de dames van de Red Flames, trainen onder meer in Tubeke, op dezelfde terreinen als de Rode Duivels. Het is nog een vrij jong team. “We zijn begonnen in 2012. De eerste keer dat we samenkwamen, waren we met drie. Maar sindsdien zijn we gegroeid. Vorig jaar deden we mee aan het Europees Kampioenschap in Turkije. Ik heb er mijn schouders mee onder gezet om een volwaardig team tot daar te krijgen. We werden tiende en ik werd verkozen tot beste doelman van het tornooi”, klinkt het trots.

Check: Welke Rode Duivel wil jij als collega of baas?

De collega’s van de Red Flamingo’s hebben een divers beroep. “Er zit onder meer een dakwerker bij, een IT’er, een heftruckchauffeur, een landbouwer, een student en een huisvader.” Stijn zelf is in zijn professionele leven afkoppelingsdeskundige bij Aquafin. “Ik adviseer bedrijven en burgers over het scheiden van afvalwater en regenwater, bijvoorbeeld als er een riolering wordt aangelegd. De helft van de tijd ben ik op kantoor, de andere op het terrein.” Ook op het werk is Stijn een voetbalpionier, en meer bepaald in de zaalvoetbalcompetitie voor bedrijven, waaraan Aquafin deelneemt. “Vroeger was ik veldspeler, nu zaaldoelman zodat ik blijf trainen voor de Flamingo’s. Mijn collega’s bij Aquafin zijn overigens erg geïnteresseerd in mijn prestaties met het nationale team. Toen we op het EK in Turkije aan de slag waren, hield ik ze op de hoogte van onze matchen. En onlangs schonken mijn collega’s de opbrengst van hun afterworkparty aan de Red Flamingo’s.”

Waar komt overigens die originele naam van de Red Flamingo’s vandaan? “Die heb ik zelf bedacht, en het bestuur en de spelers vonden die leuk. Ik ben ook wel wat handig met het tekenprogramma AutoCAD. Dus heb ik meteen een logo gemaakt, gebaseerd op dat van de voetbalbond”, vertelt hij. “Maar schrijf er toch ook bij dat we zeker nog spelers zoeken. Extra Flamingo’s zijn zeker welkom.”

Dirk wandelt 100 kilometer

100 kilometer wandelen in 10 tot 24 uur tijd. Dat is kort uitgelegd het concept van de Dodentocht, die op 10 augustus om 21 uur begint in Bornem. Dirk Broodcooren, directeur sales en marketing bij HR- en well-being-bedrijf Attentia, doet voor de eerste keer mee. Sinds januari is hij al aan het trainen. “Concreet betekent dit dat ik elke week minstens een keer 50 kilometer aan een stuk wandel. Meestal stap ik op vrijdag van mijn werk naar huis: van Gent naar Geraardsbergen. Ik stop met werken rond 17 uur en kom na middernacht thuis aan. Een goede oefening”, stelt hij.

Bovendien maak je tijdens het wandelen ook je hoofd leeg, benadrukt Dirk. “Regelmatig denk ik na over werkgerelateerde zaken. Onderweg vind ik vaak nieuwe invalshoeken en bedenk ik oplossingen.” Over werk gesproken: binnen Attentia is Dirk niet de enige deelnemer. “Er zijn in totaal een negental collega’s die deelnemen. We spreken zeker af op de wedstrijd zelf, maar samen blijven stappen zal moeilijk zijn. Iedereen wandelt best op eigen tempo”, stelt hij. Het is een flinke uitdaging voor de intussen 55-jarige Dirk. “Ik kan niet zeggen dat die leeftijd mij parten speelt en ook fysiek lukt het perfect. Last van voetwonden heb ik bijvoorbeeld niet, mede omdat ik geschikte kousen en schoenen draag.”

Stress? Ga wandelen...

Eerder fietste hij al een Alpentocht en beklom hij de Mont Ventoux. Toch is deze uitdaging pittiger, oordeelt hij. “Vooral door de tijd die het vergt. Als je weet dat je gemiddeld 6 kilometer per uur stapt, dan ben je minstens 16 à 17 uur zoet. Ook mentaal is het best zwaar. Je zit bijvoorbeeld geen 20 uur aan een stuk op de fiets. Ik weet nu al dat ik puur op karakter zal moeten doorgaan. Vooral tussen kilometer 50 en 75 wordt het psychologisch het moeilijkst. Ongetwijfeld zal ik onderweg denken: waar ben ik aan begonnen .”

Imana is verpleegkundige en Belgisch kampioene

De 24-jarige Imana Truyers is Belgisch kampioene in het veldlopen én verpleegkundige. “Ik werk mee aan de revalidatie van kinderen met orthopedische problemen. Het gaat om alle leeftijden van 0 tot 16 jaar”, vertelt Imana. “Ik zie de kinderen heel regelmatig tijdens hun revalidatie en vind het vertrouwen dat ik van hen krijg heel fijn.”

Het levensverhaal van Imana laat niemand onverschillig. Ze werd geboren in een vluchtelingenkamp in Kigali. Haar moeder stierf kort na haar geboorte. Net voor het uitbreken van de genocide in Rwanda (en kort nadat haar weeshuis werd uitgemoord) kwam ze naar België. Ze werd er geadopteerd door een Vlaams gezin. “Het is moeilijk te beseffen, maar ik heb veel geluk gehad.”

Imana is intussen een Belgische topatlete. Haar grote droom is om deel te nemen aan de Olympische Spelen, iets waar ze stap voor stap naar toe wil werken. Naast veldlopen, loopt ze ook op de atletiekpiste, met focus op de 5.000 en 10.000 meter. Om topsport met haar job te combineren, werkt ze 50 procent. “Ik krijg veel steun van mijn collega’s. Ik heb een aangepast werkschema, maar train in principe elke dag. Soms zelfs vaker als ik naar wedstrijden toewerk.”

Ontdek: Alles dat je moet weten over deeltijds werken

(wv/tv) - Bron: MARK Magazine