Het outplacementdagboek van Francine (deel 1): Rouwen om het vertrek

“Ik probeer realistisch te zijn, mezelf moed in te spreken.” (Francine Gordon)

Tien jaar heb ik gewerkt bij mijn vorige werkgever. Ik heb het hier altijd erg fijn gevonden. Ontzettend veel geleerd ook. De reorganisatie was al een tijd aan de gang. Ik wist dat het bedrijf zich in een uitdagende commerciële markt bevond. Een aantal jaar geleden startte de toepassing van een nieuw operationeel model. In 2013 verhuisden we met ons team naar een kleiner kantoor. Ik zag andere collega’s vertrekken en de laatste tijd werd ik niet meer geëngageerd voor grote projecten. Het waren tekens aan de wand.

Ik was hr-verantwoordelijke op het Belgische hoofdkantoor in Brussel. Door de reorganisatie veranderde de inhoud van mijn job. Onder meer daarom is het uiteindelijk niet zo slecht dat ik nieuwe professionele horizonten opzoek. Ik probeer realistisch te zijn, mezelf moed in te spreken. Ik besef dat werkzekerheid op momenten van grote verandering een loos begrip is, voor iedereen. En ja, ik weet best dat ik met mijn opleiding en ervaring een goede kans maak om een interessante nieuwe job te vinden. En toch. Mijn hart vertelt me momenteel iets anders dan mijn hoofd. Na al die jaren en na al wat ik hier heb meegemaakt, komt dit ontslag hard aan.

Spijt en hoop

Ik heb spijt, maar daarnaast ben ik ook hoopvol. Mijn ex-werkgever heeft al een paar fases van de reorganisatie achter de rug. Het bedrijf nam telkens zijn verantwoordelijkheid. Begeleiding van werknemers die hun job verliezen, dragen ze hier hoog in het vaandel. Als hr-verantwoordelijke heb ik daar zelf een actieve rol in gespeeld. Ik weet dat de collega’s die het bedrijf voor mij verlieten dat ook apprecieerden. Nu sta ik aan de andere kant. Straks word ik opgenomen in de tewerkstellingscel. Al bij al is dat een geruststellende gedachte.

Wat ik van het outplacement verwacht? Mijn collega’s zijn van mening dat ik niet veel zal opsteken tijdens het traject. Ik ben van hr, en dus ik weet zogenaamd al alles. Zo zie ik het niet. Ik besef dat ook ik voordeel zal halen uit begeleiding en extra advies. Daarnaast heb ik nood aan iemand die mij helpt om deze breuk en dit rouwproces – want dat is het toch een beetje – te verwerken. De wet bepaalt dat het contact met de begeleiders meteen na het ontslag moet opstarten, en dat is ook goed. Ik kijk ernaar uit om mijn verhaal te doen.

Niet alleen

Er staan individuele en collectieve sessies op het programma. In de collectieve sessies, zo weet ik, zal ik collega’s van vroeger ontmoeten, maar ook werknemers van andere bedrijven.

Er zijn nog bedrijven die slachtoffer zijn van de economische situatie. Ik ben niet de enige die een ontslag te verwerken krijgt. Op een of andere manier biedt die gedachte me troost. Ik ben benieuwd de verhalen van mijn lotgenoten te horen. Hopelijk lukt het ons om elkaar te steunen en sterker uit het traject te komen.

Ascento neemt de organisatie van het outplacement op zich. In het verleden heb ik ook al met deze organisatie gewerkt. Het bedrijf heeft gepassioneerde en geëngageerde begeleiders in huis die flexibel op verschillende situaties weten in te spelen en zeer mensgericht zijn.

Ik ben benieuwd hoe mijn eerste contact met hen zal verlopen.

Lees ook:

• Het outplacementdagboek van Francine (deel 2): Tijd om keuzes te maken 
• Het outplacementdagboek van Francine (deel 3): Met gemengde gevoelens op sollicitatiepad 

(ch) - Foto: (kb) - Bron: MARK Magazine