Burn-out: 'Ik heb neen leren zeggen'

“Ik keek alleen naar wat niet was gerealiseerd. Nooit naar de goede dingen.” (Annelies, die herstelt van een burn-out)

Voor een buitenstaander leek het een gigantisch succesverhaal. Annelies werkte als uitzendconsulente bij Accent. “Ik klom op en werd senior office manager. In 2010 openden we een volledig nieuw kantoor in Brugge, dat zich richtte op uitzendwerk in de voedingssector. Het kantoor groeide fors. Ik vond het geweldig. Ik dacht: als ik het kan schoppen tot het tweede grootste kantoor van Accent zou dat hét einde zijn. Maar op een bepaald moment stonden we op één”, vertelt ze.

Doodongelukkig

Wat het toppunt van geluk leek, werd net het omgekeerde. “Die keer dat ik voor ons succesvol kantoor op het podium in de bloemetjes werd gezet, voelde ik me doodongelukkig. Ik dacht: is dit het nu?”, herinnert ze zich. “Ik kreeg ook veel last van kwaaltjes: van buikpijn tot migraine. Ik was ook doodmoe. Ik kwam thuis en viel na het avondeten in de zetel in slaap. Ik had geen energie meer en was op.”

Het ging van kwaad naar erger. “Ik herinner het me nog goed. Het was 20 september. Om 16 uur ging ik buiten bij een klant, maar ik kon het echt niet meer opbrengen om terug naar het bureau te gaan.” Annelies ging naar de dokter. “Daar heb ik anderhalf uur gezeten. Ze had snel door dat er meer aan de hand was. Ik niet. Ik vroeg een pilletje om ook het malen in mijn hoofd te doen stoppen. Ik dacht gewoon dat het kwam door de drukte op kantoor en de verantwoordelijkheid daardoor. Maar er was veel meer aan de hand.”

Twee maanden thuis

Het is in het begin vreemd om de oorzaak bij een burn-out te plaatsen. Maar de symptomen waren duidelijk. “Behalve extreme vermoeidheid en een gebrek aan levenslust was ik ook extreem prikkelbaar. Soms huilde ik in de auto. Of deed ik dat toen ik van mijn werk thuiskwam. Mijn man dacht dat ik in de auto aan het bellen was, maar eigenlijk zat ik er te huilen. Heel erg, besef ik nu.”

De dokter deed Annelies thuis bekomen. Twee weken werden uiteindelijk meer dan twee maanden. “Mijn collega’s en het management bij Accent hebben heel correct gereageerd. Dat vond ik chic. Onze HR-manager is bij mij thuis geweest, mijn general manager bood me de mogelijkheid van een coach aan. Ze zijn er heel soepel mee omgegaan. Die burn-out heeft niets met Accent te maken. Ik had targets, maar die heeft iedereen. En ik had altijd de neiging om het nog beter te doen. We kregen extra tools om onze klanten beter te kunnen bedienen, waar ik blij om was. Maar voor mij was het een opgave om te investeren in nieuwe dingen, bovenop de dagelijkse werklast. Terwijl ik er op dat moment geen energie en tijd meer voor over had. Maar ik wou zowel mijn commerciële doelen blijven halen als de HR-adviseur zijn.”

Nieuwe job

Sinds december is Annelies opnieuw parttime aan de slag. Sinds maart werkt ze 3,5 dagen per week, maar haar job veranderde. “Ik kon het echt niet meer opbrengen om opnieuw naar mijn kantoor te gaan”, vertelt ze. Vandaag heeft ze als sales development manager een nieuwe functie. “Die functie bestond al wel, en is voor mij toegepast. Ik heb geen eindverantwoordelijkheid voor een kantoor. Ik coach er de manager en haar team: hoe ze betere resultaten kunnen halen.”

Annelies is, behalve haar man en zoontje van negen, ook haar werkgever erg dankbaar. “Ze zijn altijd in mij blijven geloven. Dat heeft veel deugd gedaan. Ik had altijd het gevoel dat ik aan het falen was. Ik keek alleen naar wat niet was gerealiseerd. Nooit naar de goede dingen.”

Concentratie

Herstellen van een burn-out blijkt een werk van lange adem. Maar het lijkt intussen onder controle. “De ene dag gaat al beter dan de andere”, geeft Annelies toe. Het komt stilaan allemaal terug. “Ik heb neen leren zeggen”, stelt ze. “Ik heb het soms nog moeilijk om mezelf te concentreren. Je weet wel: als je iets afprint en rechtstaat, weet je bij wijze van spreken niet meer wat je moest doen. Maar de dokter zegt dat dat normaal is. Concentratie is iets wat pas op het laatst terugkomt.”

(wv) - Bron: MARK Magazine