Lisbeth Imbo: Advocate

Vanaf mijn tiende was ik fan van Amerikaanse advocatenreeksen. Zoals de meesters in die series vol vuur pleiten, dat leek me wel wat. Op het einde van mijn humaniora speelde ik dan ook even met het idee om advocate te worden. Op een infodag op de universiteit ben ik effectief mijn licht gaan opsteken over rechtenstudies. Dat je het eerste jaar zwaar moest blokken, schrok me meteen af. Strafrecht interesseerde mij enorm. Maar vóór dat in de opleiding aan bod kwam, kreeg je een algemene vorming, met onder meer fiscaliteit, en dat idee trok me absoluut niet aan.

Uiteindelijk ben ik Germaanse gaan studeren. Toch ook iets met taal. Als journalist werk ik graag met woorden, dat heb ik met advocaten gemeen. Ik kan enorm genieten van bevlogen redenaars als Guy Verhofstadt of Barack Obama. Als ze op dreef zijn, kan je daarvan in vervoering geraken.

"Ik werk graag met woorden, dat heb ik met advocaten gemeen"

Topadvocaten hebben ook die kwaliteit. Omdat ze het goed kunnen uitleggen, zijn het gedroomde gasten in de tv-studio. Onlangs zat Sven Mary in Terzake. Een plezier om die bezig te horen. Dat hij zowel absolute crooks als de vriend van Joe Van Holsbeek kan verdedigen, vind ik bovendien intrigerend.

Ik heb mijn fascinatie voor de advocatuur nooit helemaal losgelaten. Met veel aandacht volgde ik de zaken Dutroux en Hans Van Themsche, voor de pleidooien. Iemand verdedigen, blijft in mij ogen een schoon beroep. Het is ook een job die een verschil maakt. Het oordeel van een volksjury hangt deels van de overtuigingskracht van de pleiters af. Als beklaagde leg je uiteindelijk je lot in handen van je verdediger. Advocaten dragen bijgevolg een grote verantwoordelijkheid. Ik kan me inbeelden dat er een fijne fles wijn ontkurkt wordt als ze erin slagen iemand te doen vrijspreken. Maar het is evengoed aannemelijk dat ze zich bijzonder slecht voelen na een vonnis dat voor hun cliënt nefast is. Dat is het risico van het vak.