Kris De Bruyne: "Ik pluk mijn liedjes uit de lucht"

"Om creatief te zijn, moet ik op verplaatsing. Thuis speel ik zelfden piano of gitaar, daar wil ik vooral papa zijn" (Kris De Bruyne, zanger/songschrijver)

"Privé en werk zijn twee gescheiden werelden. Mijn nieuwe cd moest een antwoord worden op mijn vorige Westende Songs. Dat was een plaat die erg beïnvloed was door het grijze weer aan onze kust. Ik wou er een zonnig vervolg op. "Dat kun je enkel hier schrijven", zie mijn vriend en striptekenaar Marc Legendre, die op het Spaanse eiland El Hierro woont. "

"De omgeving waarin ik werk, heeft altijd zijn impact op mijn geest. Als ik aan een nummer begin, weet ik nooit waar het zal eindigen. Liedjes ontstaan organisch. Ik pluk ze uit de lucht. Ik wil de verhalen op me af laten komen. Soms duurt het drie jaar voor ik een eigen song begrijp. Dat is spannend én therapeutisch. Ik heb jaren gekend waarin niets op papier kwam, maar daar heb ik me nooit druk om gemaakt. De songs komen wanneer ze komen. "

Werk is nooit af

"Bijna 90 procent van de liedjes begint met de melodie. Vervolgens kijk ik op de tekstbladen waar ik af en toe zinnetjes op noteer die ik ergens heb opgevangen. Soms kunnen citaten uit boeken een goede aanzet geven tot een song. De schrijfsels van Simon Carmiggelt en Bob den Uyl hebben zo al hun dienst bewezen. Op basis van zo’n tekstflard begin ik dan. Ik vermoed dat het te vergelijken is met hoe Jackson Pollock schilderde. Hij maakte ook nooit voorstudies. "

"Ik beschouw mijn liedjes eerder als beeldhouwwerken. De plastische kunst is even belangrijk voor me geweest als Bob Dylan of de blues. Ik heb niet de indruk dat ik mijn eigen stem al heb gevonden. Met elke nieuwe plaat wil ik beter doen. Ik weet niet waar die creatieve drang, of is het dwang, vandaan komt. Ik betwijfel of ik ooit zal kunnen beslissen dat een plaat mijn laatste is. Het werk is nooit af. De rode draad? In alles wat ik doe, zit zelfspot. Tot mijn spijt stel ik vast dat er te weinig gelachen wordt met mijn songs. Uiteraard zit er veel weemoed in, maar ook een verlangen om te ontsnappen aan de realiteit. "

Twee glazen wijn

"Repeteren doe ik nooit. Ik laat de groep kennismaken met de liedjes, en dat is het. Hoe we ze spelen, wil ik aan het moment overlaten. Het lijkt alsof ik op die manier de chaos omarm, maar eigenlijk vind ik daar net structuur in. De rituelen op tournee zijn overigens wél streng gedisciplineerd. Ik stel zelf de callsheets op, die aangeven op welk uur de muzikanten waar aanwezig moeten zijn. De catering, de briefing: alles is heel strak gepland. Als de timing niet helemaal klopt, raak ik in paniek. Drie kwartier voor we op moeten, sta ik erop dat alle muzikanten samen zitten en drink ik twee glazen wijn. Daar ben ik bijna autistisch in. Die perfecte organisatie heb ik nodig om op het podium zelf te kunnen improviseren."

(pvd)