Koen Gisen: "Thuis is An Pierlé mijn lief, op het podium maken we muziek"

"De perfecte plaat moeten we nog maken" (Koen Gisen en An Pierlé)

Heb je An leren kennen op het podium?

Toen ik An leerde kennen, werkte ik bij theaterproductiehuis Victoria. Ze speelde in een toneelstuk dat wij produceerden. An had net aan Humo’s Rockrally meegedaan, maar ik kende haar muziek totaal niet (lacht).

Uiteindelijk zijn jullie wel samen muziek gaan maken.

Die samenwerking heeft ongeveer twee jaar op zich laten wachten. Voordien was ik altijd met groepjes en productie bezig. We wilden wel samenwerken, maar tegelijk ook solo blijven. Uiteindelijk werkte ik als producers mee aan An’s eerste plaat Mud Stories. Op haar tweede plaat Helium Sunset heb ik ook mee gespeeld. De platenfirma wou er een groep muzikanten bijhalen, maar ik vind dat artiesten organisch moeten groeien. Anders gaat de charme verloren. Dat ene uitstapje is inmiddels de norm geworden, want we zijn gewoon samen muziek blijven maken.

Op het laatste album wordt de groep, ‘White Velvet’, wel samen met An vermeld. Dringt dat haar niet naar de achtergrond?

Neen. Mensen kennen meestal toch alleen maar de zangers. En moesten we het anders willen, dan zou het nog niet lukken om An op het achterplan te zetten (lacht). In tegenstelling tot mezelf is ze een geboren performer. Ik zit graag in de studio en vindt het prettig om op te treden, maar de media-aandacht ontloop ik liever. Ik kan soms aanvallen hebben van verlegenheid terwijl An heel graag een sociaal leven heeft. Ze verkoopt bijvoorbeeld nog cd’s na optredens. Dat vind ik bewonderenswaardig. Muzikale koppels zijn echt niet zo ongebruikelijk, meestal staat er gewoon iemand meer op de achtergrond.

Het lijkt toch al even stiller te zijn rond An Pierlé. Wat is er intussen gebeurd?

Sinds de laatste plaat in 2005 hebben we heel veel getoerd. Vroeger deden we dat vooral in België en Nederland, nu hebben we vaak maanden in Frankrijk gespeeld en een paar keer in Duitsland. Schrijven, opnemen en optreden zijn allemaal tijdintensieve onderdelen van het muzikantenleven. Als je veel toert, zoals wij nu gedaan hebben, sta je direct drie jaar verder. Intussen ben ik ook muziekprogrammator in de Vooruit in Gent en produceer ik cd’s voor bands zoals The Bony King of Nowhere. Producen zou ik best vaker willen doen in de periodes waarin we niet optreden. Vorig jaar hebben we al demo’s opgenomen voor de nieuwe plaat die in de herfst uitkomt.

Thuis, in de studio en op het podium zien jullie elkaar. Is het moeilijk om zoveel tijd met elkaar door te brengen?

We zijn daar stilaan ingegroeid, waardoor het evident is om samen te werken. De mensen die zeggen ‘ik zou niet met mijn partner kunnen samenwerken’ heb ik nooit begrepen. Onze autonomie is bovendien groot omdat er geen baas is. Als je een moeilijke dag hebt, dan mag het publiek daar ’s avonds op het podium niets van merken. Dat is gewoon een professionaliteit die je moet kweken. In de band heb je een andere persoonlijkheid en schrijf je nummers met een doel. Ik noem het een gecontroleerde schizofrenie: thuis is An mijn lief, op het podium maken we samen muziek.

Is het muzikantenleven te combineren met het kersverse ouderschap?

We hebben pas een kindje gekregen. We moeten nog ontdekken wat dat betekent voor ons leven. Want dat weten we eerlijk gezegd nog niet zo goed (lacht). In België is dat geen probleem. Tijdens langere periodes in het buitenland nemen we misschien iemand mee om op te passen. Het valt natuurlijk af te wachten wat het karakter van ons kindje is, sommige kinderen vinden het leuk om overal mee naartoe te gaan en anderen niet.

Welke uitdagingen liggen er nog in de toekomst?

We zijn al met mondjesmaat over de grenzen gaan toeren. Nu hopen we nog om eens in Azië of Oost-Europa te spelen. We hebben er weinig zicht op of onze muziek ook daar iets zou kunnen betekenen. Die uitdagingen stoppen eigenlijk nooit. De perfecte plaat hebben we ook nog niet gemaakt.

(ab)