Kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen: 'Het hier en nu telt, niet enkel de toekomst'

‘Kinderrechten zijn geen receptenboek. Het is niet zo dat ik simpelweg de pagina moet zoeken waar het antwoord staat’ (Bruno Vanobbergen, kinderrechtencommissaris)

‘De media hebben nogal snel de neiging om jongeren te verengen tot problematisch maatschappelijk gedrag, zoals agressie. Die moral panics zag je in de 20ste eeuw al opduiken, maar de voorbije twee decennia is die tendens naar hysterie enkel nog in frequentie toegenomen.’

Snel en duidelijk

‘Een belangrijke drijfveer om de functie van kinderrechtencommissaris op te nemen, was dan ook om meer aandacht te vragen voor de positieve kracht van kinderen in plaats van steeds weer in te zoomen op wat ze nog niet kunnen of weten. Het hier en nu telt, niet enkel de toekomst. Ik wil rust brengen in het debat. Het is mijn stijl om voortdurend de nuance te zoeken. Voor onze adviesverlening aan het Vlaams Parlement verzamel ik de onderzoeken die beschikbaar zijn en interpreteer ik die - dat is de erfenis van mijn academische carrière. Kinderrechten zijn geen receptenboek. Het is niet zo dat, als er een parlementaire vraag komt, ik simpelweg de pagina moet zoeken waar het antwoord staat.’

‘Het klopt dat ik in mijn huidige job meestal sneller moet reageren dan ik gewend was als onderzoeker. Als er een klacht binnenkomt, moet ik me daar relatief snel en duidelijk over uitspreken. Ik kan het me niet permitteren om drie maanden tijd te vragen om een standpunt te formuleren. Ik geef toe dat ik daar mijn weg in heb moeten zoeken. Na twee jaar heb ik toch het gevoel een manier gevonden te hebben om daarmee om te gaan. Naast de kortere adviezen kies ik elk jaar een dossier uit dat we heel grondig uitdiepen. Die combinatie laat een krachtige adviesverlening toe.’

Geen luxeprobleem

‘Soms bots ik op kritiek, maar vaak stel ik vast dat die op misverstanden is gebaseerd. Zo is er de verzuchting: ‘Waarom hebben we nog een kinderrechtencommissariaat nodig? In Vlaanderen bestaat er toch geen kinderarbeid meer?’. Als je de veelheid aan klachten onder de loep neemt die via de ombudsdienst binnenkomt, dan wordt het snel duidelijk dat we ons niet over luxeproblemen buigen. Je hebt klachten over kindermisbruik, maar evengoed over het recht op onderwijs. In gesloten instellingen is dat recht bijvoorbeeld geen evidentie. Ook dat jonge mensen een jaar of langer op de wachtlijst van de jeugdhulpverlening staan, is een noodkreet die we geregeld te horen krijgen. Je ziet, soms draait het om manifeste schendingen van de kinderrechten. Ik investeer veel tijd in het geven van lezingen aan ouders, leerkrachten en groeperingen, en ik voel dat de weerstand sterk afneemt. Dat sterkt mij in mijn overtuiging dat we een genuanceerd verhaal moet brengen.’

(pvd)