Jeroen De Pauw: 'Op de set van de Jos Bosmans Show ben ik Dirk De Jonghe tegen het lijf gelopen'

Jeroen De Pauw, chefkok.

“Ongeveer zeven jaar geleden - ik had net een jaar in Frankrijk gewoond en in enkele sterrenrestaurants gewerkt - kreeg ik zin om zelf iets uit de grond te stampen. Ik wist alleen niet goed hoe of wat. Via een vriend uit de evenementenwereld kwam ik op het idee om een cateringbedrijf te starten. Het bijzondere daaraan was de keuken. Die kon ik opbergen in drie flightcases, wat ze enorm mobiel maakte. Zo ben ik beginnen koken voor artiesten en tv-programma’s. Op de set van de Jos Bosmans-show ben ik Dirk tegen het lijf gelopen.”

Dirk De Jonghe: “Ik was daar voor een vergadering met Adriaan Van den Hoof, van wie ik ook het management doe. Maar ik was veel te vroeg en Jeroen was daar aan het koken. Zo ben ik met hem aan de praat geraakt. Het klikte onmiddellijk tussen ons. We zijn elkaar blijven ontmoeten en nu, zoveel jaren later, behartig ik zowat al zijn zaken.”

‘Dirk is nooit op me afgestapt met de vraag of hij mijn manager kon worden’

“Het klikte inderdaad meteen met Dirk. Zijn interesse voor de keuken speelde daar zeker in mee. Hij heeft zelf nog avondlessen koken gevolgd. Het duurde niet lang voor we vrienden waren. Vanaf dan zijn we nog meer beginnen samenwerken. Omdat Dirk geen onbekende is in de tv-wereld heeft hij enkele deuren voor me kunnen openen. Zo ben ik bij Duizend Zonnen & Garnalen beland.”

Dirk De Jonghe: “Jeroens sterkste punt is zijn eenvoud. Hij ziet er ook goed uit en zijn uitstraling past perfect bij zijn karakter: recht door zee, sympathiek maar ook een beetje kapoen. Een grappenmaker ook, of zoals ze in het Frans zeggen: een ‘farceur’.”

“Eigenlijk is Dirk op kousenvoeten mijn manager geworden. Hij is nooit op me afgestapt me de vraag of hij mijn manager kon zijn. Hij besprak gewoon steeds vaker mijn contracten en maakte steeds meer afspraken voor me. Dat hij tegelijk vriend en manager is, heb ik nooit als een belemmering ervaren. Er zijn zoveel beslissingen die we samen moeten nemen en we zijn zo vaak samen weg ... Die vriendschap maakt dat alleen maar makkelijker. Ik denk dat hij zelfs aan een vriendenprijsje voor me werkt.”

Dirk De Jonghe: “Het is moeilijk zeggen op welk moment ik echt zijn manager geworden ben. Die vraag is, door geen van beide, ooit rechtstreeks gesteld. Maar een paar maanden na onze eerste ontmoeting regelde ik wel al zijn afspraken. Als ‘manager’, want dat woord gebruik ik eigenlijk niet graag, vind ik het wel belangrijk om te kunnen denken zoals hij denkt, om op voorhand te weten wat hij goed vindt. Die band heb ik met al mijn ‘klanten’.”

“We vullen elkaar prima aan. Mijn interesse gaat naar het culinaire, naar het bedenken van gerechten ... Al wat daar rond hangt en waar ik meestal niet onderuit kan - met zenders praten, contracten bespreken - zijn dingen die mij, één, niet interesseren en, twee, waar ik niets van afweet. Dat laat ik graag aan Dirk over. Ik was pas 22 toen ik als zelfstandige begon. Dat is wel erg jong. Dirk is voor mij steeds een aanspreekpunt geweest voor grote en kleine beslissingen. Ik heb daar altijd een goed gevoel bij gehad. Ik vertrouw hem dan ook honderd procent.”

Dirk De Jonghe: “Ik heb Jeroen geleerd hoe een zaak draait en wat daar de financiële gevolgen van zijn. Leren organiseren ook. Hij wou het eerste jaar al een boek uitbrengen. Dat heb ik hem volledig afgeraden. Veel te vroeg vond ik dat. ‘Mijn restaurant’ hebben we ook geweigerd. Gewoon omdat Jeroen nog te jong is. Hij kan beter een keer te veel ‘neen’ dan ‘ja’ zeggen.”