“Al toen ik afstudeerde in ’91 zat het idee in mijn hoofd om thuisverpleegkundige te worden”, vertelt Mich Snoeys (54). “Maar ik kreeg een mooie kans op de revalidatieafdeling van een ziekenhuis. Dat deed ik 22 jaar, waarna ik 8 jaar dialyseverpleegkundige was. Het was mijn plusdochter, een zelfstandige thuisverpleegkundige met vriendinnen bij het Wit-Gele Kruis, die me vertelde hoe sterk thuisverpleging door de jaren heen is veranderd. Een toffe campagne van het Wit-Gele Kruis op Facebook overtuigde me om naar een infomoment te gaan.”
Een van de factoren die Mich aantrok tot het Wit-Gele Kruis van Antwerpen, was de diversiteit aan technieken. “Ik werkte graag in het ziekenhuis, maar wou nog meer toepassen van wat ik had gestudeerd. Nierdialysepatiënten doen bijvoorbeeld een beroep op thuisverpleegkundigen voor wondzorg, wat ik heel interessant vind. Tijdens mijn ronde, die door Berchem, Borgerhout en Deurne loopt, pas ik veel verschillende verpleegkundige technieken toe. Daardoor leer ik continu bij. Bovendien zorgen sommige technieken voor een heel fijn patiëntencontact., zoals op vraag van het ziekenhuis bij iemand chemo afkoppelen.”
Droom je van een carrière waarin je écht het verschil kunt maken? Word thuisverpleegkundige bij het Wit-Gele Kruis van Antwerpen!
Veel technieken moest Mich opnieuw onder de knie krijgen of waren nieuw voor haar. Ze stond er gelukkig niet alleen voor. “In het skillslab van het Wit-Gele Kruis kon ik de praktijk inoefenen op een pop. Die vormingen hielpen veel. Maar net zo belangrijk was de hulp van mijn collega’s. Als ik een techniek op mijn ronde nog niet alleen wou doen, ging er iemand met me mee tot ik er alle vertrouwen in had. Ik ben toch al wat ouder. Het duurde misschien wat langer voor ik bijvoorbeeld overweg kon met ons elektronisch verpleegdossier, maar ik gaf mezelf een kans en kreeg alle hulp die ik nodig had.”
Haar collega’s hielpen Mich waar nodig. “Hulp aanbieden gaat hier altijd vanzelf”, zegt ze. “Het is een gewoonte. Intussen help ik op mijn beurt ook andere collega’s.” In het begin moest ze wel een knop omdraaien. “ Je leert elkaar kennen op de patiëntbesprekingen of de teamactiviteiten, maar je ziet je collega’s lang niet elke dag zoals in een ziekenhuis. Toch vormen we een heel sterk team, ook al is de manier waarop zo anders. Ik kreeg een heel warm onthaal, en die warmte zet zich nog altijd verder.”
Ook in het contact met de patiënten ondervindt Mich veel warmte. Ze vindt het fijn om tussen de zorg door een babbeltje te doen. “Dat waardeer ik echt. Je krijgt de kans om een vertrouwensband op te bouwen. Ik zie mijn patiënten vaker dan mijn familie, dus ik kom echt thuis bij hen. De mensen zijn ook altijd blij dat je langskomt, zeggen elke dag ‘goeiemorgend’. En ik ben ook altijd opgewekt, of meestal toch (lacht). Heb ik een mindere dag, dan zijn de patiënten en hun mantelzorgers ook met mij begaan. Verder straal je het echt uit als je je job graag doet, en ja, ik doe mijn werk heel graag.”
Een job dat voelt als thuiskomen, dat vind je bij het Wit-Gele Kruis van Antwerpen!
Ontvang nieuwe 'Wit-Gele Kruis Antwerpen' jobs meteen in je mailbox.