Hollen met de bedrijfsleidster: 'Ik geloof niet in diploma's'

Zaakvoerster van easy-m, Annick Maes, neemt onze reporter Wim mee naar haar grootste klant.

'Ik geloof veel meer in ervaring'

Dat easy-m van oorsprong een familiebedrijf is, merk je meteen als je Annick ontmoet. Als een mater familias ontfermt ze zich over haar medewerkers. “Ik geef hen alle kansen. In deze winkel hebben de meeste mensen een diploma, maar dat hoeft niet voor mij. Zelf heb ik er ook geen. Ik geloof veel meer in ervaring. Als ik tijdens een sollicitatiegesprek voel dat iemand inhoud heeft, krijgt die van mij een kans.”

Dat twee van haar werknemers middels avondonderwijs toch nog een bachelor hebben gehaald, vindt ze dan ook heel leuk. Maar zelf heeft ze dat niet nodig om zaken te doen. Dat doet Annick bij voorkeur op het gevoel. “Ik gebruik mijn gezond verstand en tot nu toe loopt dat goed af.”

'Van grootvader op vader op… dochter'

Alhoewel haar grootvader in 1937 startte met de verkoop van schrijfmachines, is voor Annick haar vader de echte basis van het bedrijf. “Hij heeft dat ongelooflijk goed gedaan. Had een goede mentaliteit, de juiste instelling ... Allemaal zaken die ik in mijn opvoeding meegekregen.”

Net als het typische Kempische besef dat werken de hoogste waarde in het leven is. “Maar dat heeft me wel gebracht waar ik nu ben (lacht), aan het hoofd van vijf winkels en 32 medewerkers.”

‘Dat ik ging studeren, vonden mijn ouders een beetje raar’

Na haar humaniora trok Annick naar de handelshogeschool in Antwerpen. Tijdens de weekends hielp ze in de winkel met het verkopen van schrijf- en rekenmachientjes. Het was in die periode dat haar vader begon met het verkopen van Apple-computers, toen nog niet de hype die het nu is. Hoe meer zaterdagen Annick doorbracht in de familiezaak, hoe meer ze besefte dat daar haar toekomst lag. Tijdens haar eerste licentie, in 1988, stopte ze met haar studies en vertelde ze haar vader dat ze in de winkel wou werken. Een beslissing die op bijval kon rekenen.

“Dat ik wou verder studeren, wat in mijn familie niet de gewoonte was, vonden mijn ouders op zich al ongelooflijk. Ze hebben me daar in gesteund, maar vonden het tegelijk ook een beetje raar. Ik kom uit een gezin van zelfstandigen, waar diploma’s bijzaak waren. Een overtuiging die ik deel met mijn vader. Toen ik hem zei dat ik in de winkel wou helpen, was hij meer dan aangenaam verrast. Ik denk dat het altijd zijn stille wens geweest is dat zijn dochters, ik heb nog een zus ook, ooit de zaak zouden overnemen.”

‘Onderaan begonnen, in het magazijn’

Maar daarvoor moest ze van haar vader wel onderaan beginnen, in het magazijn. Twee jaar lang heeft ze in de verkoop en bij de technische dienst gewerkt. “Mijn vader wou absoluut dat ik technisch op de hoogte was. Anders zou ik, zeker als vrouw, daar problemen mee krijgen. Maar dat interesseerde me ook. En mijn vader had trouwens gelijk. Van wat ik toen geleerd heb, pluk ik nu nog steeds de vruchten. Wat dat betreft, moet niemand proberen me iets wijs te maken.”

Omdat Annicks vader in de jaren tachtig al besefte dat de toekomst aan de computer was, verkoopt het familiebedrijf naast kantoormachines ook Apple-computers. Een niet voor de hand liggende combinatie. “Zeker niet met Apple, een merk dat al heel wat ups en downs heeft gekend. Maar, en dat is denk ik typisch aan alle Apple-verdelers, het is wel een merk dat we altijd met ons hart hebben verkocht, ook al geraakten we ze soms aan de straatstenen niet kwijt. In die periodes konden we gelukkig nog altijd op ons kantoormateriaal terugvallen.”

Een combinatie die, ook al vinden de mensen van Apple ze niet zo hip, Annick niet van plan is op te geven. Meer nog, ook in de winkels die ze er recent, na de fusie, bij heeft gekregen is ze van plan kantoormateriaal te verkopen. “Simpel is dat niet. Zeg maar eens neen tegen een multinational die zegt: ‘Annick, je gaat hier toch geen stoelen verkopen?’

‘Vroeger was praten moeilijk, nu zeggen we gewoon wat we denken’

Half tien. Annick heeft een statusmeeting met twee van haar werknemers over de hersteltijden van teruggebrachte toestellen. Volgens Sven en Guy, die allebei al enkele jaren voor Easyware werken, heeft de overname voor een hele ommekeer gezorgd.

“Eigenlijk heeft Annick voor een kleine cultuurshock gezorgd. Met de vorige directie gingen we wel heel gereserveerd om. Praten was moeilijk. Nu zeggen we het gewoon als er iets is.”

Wie een bedrijf runt, heeft niet alleen de sympathie van zijn werknemers nodig maar ook een stevige dosis visie en doorzettingsvermogen. Van dat laatste getuigde Annick tijdens de overnameperikelen van de laatste maanden. Van visie op het moment dat ze haar vader trachtte te overtuigen om de familiezaak uit te breiden.

“Wat mijn ouders hebben gedaan, is fantastisch, maar op een bepaald moment moet je vooruit. Weet je dat Maes nv de eerste zestig jaar van zijn bestaan nooit reclame heeft gemaakt? Ongelooflijk hé. Maar dat blijft niet duren. Toen Apple ons voorstelde om premium reseller te worden, zag ik daar dus wel iets in. Apple is een mooi bedrijf en wij zouden tips en budget krijgen om onze winkel in te richten volgens de juiste look and feel. Maar, en dat was mijn probleem, we zaten wel in de stille Kempen, onze winkel zag er oud uit en we teerden op ons bestaand cliënteel. Ik was ervan overtuigd dat, als we niet uitbreidden, we binnen de tien jaar afgeschreven zouden zijn.”

‘Zestig jaar zonder reclame’

Ook al volgde haar vader haar grotendeels, toch heeft Annick moeten knokken om haar plannen erdoor te krijgen. “Mijn vader was bang dat we ons zouden vergalopperen. Uiteindelijk zijn we er toch voor gegaan en hebben we de winkel in Herentals verbouwd voor geweldig veel geld. Maar de reacties waren er ook naar. Mensen die anders nooit binnenkwamen omdat ze ons te oubollig vonden werden plots klant, jonge mensen solliciteerden spontaan om bij ons te kunnen werken ...”

Zoveel succes deed verlangen naar meer. Bovendien voelde Annick dat Apple het Hollandse model wou volgen: zes eigenaars, veertig winkels. Ze moest en zou een extra locatie vinden. Die kwam er in Turnhout, maar niet zonder slag of stoot. De eerste panden die Annick vond, vond Apple maar niets. “Uiteindelijk hebben we twee jaar geleden een winkel geopend dicht bij de winkelstraat. Een succes.”

Maar Annick wou nog meer. Dus trok ze verder door de Kempen, op zoek naar nog betere locaties die helaas keer op keer niet bleken te zijn wat Apple ervan verwachtte. En net op het moment dat Annick er zich bij wou neerleggen dat Maes nv twee winkels groot zou blijven, kreeg ze te horen dat Easyware, ook een Apple-verdeler, te koop stond. “Mijn eerste gesprek met de toenmalige eigenaar had ik in september vorig jaar. Op 1 december vorig jaar, was de overname rond en had ik er drie winkels bij.”

Met die overname kreeg Annick er ook heel wat klanten bij. Zoals Idewe, een van de grootste Apple-gebruikers in België. “We spreken dan over een paar honderd toestellen. Ik ben niet vlug nerveus, maar toen ik me daar ging voorstellen gierden de zenuwen door mijn keel. Voor me zaten drie mannen die wilden weten of ik, een vrouw, het wel kon. Maar ze zijn nog steeds klant. Het zal dus wel meegevallen zijn.”

(wim.verdoodt@jobat.be)