Guido Belcanto: ‘Choqueren hoeft niet meer’

“Na 25 jaar koppig te hebben volgehouden, zonder compromissen, krijg ik loon naar werken” (Guido Belcanto, zanger)

‘Het heeft lang geduurd voor mensen me konden plaatsen, maar nu ben ik plots hip. Ik sta op festivals waar ook dEUS optreedt. Na 25 jaar koppig te hebben volgehouden, zonder compromissen, krijg ik loon naar werken.’

‘Misschien overkomt dit me nu omdat ik goed in mijn vel zit. Het is begonnen met mijn vorige plaat, Ik Zou Mijn Hart Willen Weggeven. In het verleden klampte ik me vast aan het levenslied. Omdat ik iets wou doen dat zijn wortels in de Lage Landen had. Met die vorige cd heb ik eindelijk ook alle Angelsaksische invloeden, zoals blues en country, een plaats gegeven.’

Saboteren

‘Vroeger deed ik heel erg mijn best om op te vallen tussen de rest. Mijn fysieke verschijning moest de belichaming zijn van mijn muziek. Die drang om me te manifesten, is weg. Had ik voorheen de neiging om tegen de stroom in te roeien, vandaag laat ik me meedrijven. Er zijn genoeg zangers van mijn leeftijd die moeten teren op hun oude hits. Eindeloos herkauwen, moet verschrikkelijk zijn.

Mijn bron is lang niet opgedroogd, al schrijf ik minder songs dan vroeger en het gaat ook wat trager. Dat de liedjes blijven komen, heb je zelf in de hand. Ik heb er altijd voor gezorgd dat mijn leven boeiend genoeg is. Als een relatie op wieltjes liep, ging ik onbewust saboteren. Uit schrik om in slaap te sukkelen.’

‘Alle ideeën die me te binnen schieten, schrijf ik op. Als ik op fietsvakantie ga, neem ik al dat kladwerk mee. Fietsen in de natuur bevrijdt me van de stress. In die omstandigheden slaag ik er beter in ideeën uit te werken. Toen ik dertig was, had ik die vlucht nog niet nodig. Toen kon ik langer mijn concentratie vasthouden.’

Schaamteloos

‘Ik wil de mensen troosten en vermaken. Toeschouwers die na afloop komen zeggen dat ik hen weer energie heb gegeven, dat is het schoonste wat er is. Muziek is de sociale taak waarvoor ik op de wereld ben gezet. Zingen geeft me het gevoel iets te betekenen voor anderen. Dat is belangrijker dan veel geld te verdienen.’

‘Toen ik debuteerde, vond ik de Vlaamse zangers veel te braaf. Ze zeiden nooit eens wat ze écht dachten. Kwamen nooit voor hun seksuele fantasieën uit. Mijn teksten waren beïnvloed door de boeken van Charles Bukowski. Ik was ervan overtuigd dat je die rauwheid ook in songs kon gieten. Over abortus zong ik in In De Wachtzaal Van De Dokter. Een schokkend relaas dat ik zelf had meegemaakt en van me af moest schrijven. Die bijna schaamteloze openheid schrok het grote publiek af. Heimelijk kickte ik op dat exhibitionistische, maar met het ouder worden, is het navelstaren verdwenen. Ik heb al genoeg bloot gegeven, laat me nu maar proberen om mooie dingen te creëren. De inspiratie blijf ik dicht bij mezelf zoeken, maar choqueren hoeft niet meer.’

(pvd)