Geoffrey Enthoven (Hasta La Vista) : ‘Ik heb nog geen enkele dag moeten stempelen, daar ben ik trots op’

“Als een film mislukt, krijg je direct de vraag wanneer je nu eindelijk een deftige job gaat zoeken” (Geoffrey Enthoven, filmregisseur)

‘Het is zoals Herman Brood en Henny Vrienten zingen: ‘Als je wint, heb je vrienden’. Ik heb de voorbije jaren enkele keren gedacht aan stoppen, maar ik krijg het filmvirus niet uit mij. Aan elke film werk ik alsof het mijn laatste is. En als hij dan af is, denk ik altijd: dit kunnen ze me niet meer afpakken. Een troostende gedachte.’

‘Soms moet je heel wat watertjes doorzwemmen om een film te kunnen maken. Je huis in pand geven bijvoorbeeld. Je neemt grote risico’s en het is niet evident om daar je gezin in mee te sleuren. Hoewel ik nooit echt een grote doorbraakfilm heb gekend, heb ik nog geen enkele dag moeten stempelen. Daar ben ik trots op.’

Staande ovaties

‘Dat er naast de twee prijzen voor Hasta La Vista op het filmfestival van Montréal ook een speciale vermelding kwam van de oecumenische jury, terwijl die film toch het potentieel heeft controversieel te zijn, vond ik heel mooi. Het waren de juiste prijzen op het juiste moment. Tegelijk probeer ik dat succes ook wat te relativeren. Prijzen zijn niet zelden een compromis: er wordt gekozen voor die film waar geen enkel jurylid bezwaren tegen heeft. Daarom was ik heel opgetogen toen het juryhoofd vertelde dat de leden deze keer unaniem waren. Bovendien logen de staande ovaties in Canada er niet om.’

‘Een criticus vroeg zich af wanneer ik nu eindelijk aan mijn eigen Rundskop ga beginnen. Pas op, dat is een goeie film, maar wie zegt dat ik zoiets wil maken? Blijkbaar moet een film zwartgallig zijn om persoonlijk genoemd te worden. Met Hasta La Vista breng ik feelgood en humor, maar toon ik toch heel eerlijk hoe het leven is en raak ik blijkbaar de mensen. Ik ga de harde kant van het leven zeker niet uit de weg. Je hoeft geen negatieve film te draaien om een duidelijk standpunt in te nemen.’

Drie jaar sleutelen

‘Film is een massamedium en er is veel geld mee gemoeid. Ik durf gerust te stellen dat een film pas volledig is als hij zijn publiek bereikt. Ik sleutel minstens drie jaar aan zo’n film. Dan moet het resultaat voor iedereen de moeite zijn, toch? Niet alleen voor mij, maar ook voor zoveel mogelijk andere mensen.’

‘Ik ben een controlefreak, maar ook een groepsmens. Als ik alleen ben, krijg ik het gevoel dat ik niet besta. Soloslim spelen, is niets voor mij. Ik moet mezelf omringen met mensen die me inspireren en die als klankbord fungeren. Ik laat graag dingen gebeuren. Pik snel ideeën van anderen op. Met de producent en de scenarist vorm ik een triumviraat. Er zijn regisseurs die heel tiranniek zijn, maar ik vrees dat die geen leven en ook geen vrienden hebben.’

(pvd)