Film: Antichrist

Al kan je toch wel vermoeden dat het excentrieke genie zich niet echt kiplekker voelde toen hij deze prent uit zijn koker wurmde, want Antichrist verkent diepere, donkerder en vooral wansmakelijker krochten van zijn wispelturige geest dan om het even welke van zijn vorige films.

Von Trier kiepert het doorgedreven minimalisme van Dogville en Manderlay radicaal overboord en schildert in duistere barok het gruwelijke relaas van een vrouw (Charlotte Gainsbourg in wat een aartsmoeilijke rol moet zijn geweest) die na de dood van haar zoontje naar een hut in de bossen trekt met haar man (Willem Dafoe) in de hoop haar verdriet, pijn en wanhoop te overwinnen. Maar daar neemt von Trier de film bij de ballen, draait 'm grijnzend een kwartslag om en maakt er een schokkende en afstotelijke fabel van over vrouwenhaat, erfzonde en (zelf)verminking.

De sierlijke esthetiek van de sensuele slowmotionchoreografie op de tonen van Händel ruimt brutaal plaats voor extreme horror, huiveringwekkende beelden en een paar van de meest wansmakelijke seksscènes die de mainstreamfilm heeft moeten ondergaan sinds Caligula.

'Chaos reigns', gromt de kannibalistische vos, en die indruk hadden we zelf ook wel een beetje. Je zou doorwrochte analyses kunnen schrijven over de veelgelaagde motieven van Antichrist, maar dat maakt er nog geen geslaagde film van.

Von Trier weet geen maat te houden in zijn bloederige finale vol veel te expliciete genitale gruwel. Doch voor de rest: wat een visuele panache, en wat een volstrekt unieke stem in de filmwereld blijft deze bizarre Deen toch. (HDP)

Bekijk de 'Antichrist' trailer