Filip Meirhaeghe: Landbouwhulpje

In 2005 was ik geschorst. Ik vroeg mijn buurman, die boer is, of hij geen hulp kon gebruiken. Toen hij vertelde dat er stro moest worden binnengehaald, stelde ik voor om hem een handje toe te steken. Eerst dacht hij dat het om te lachen was. Maar ik meende het. Ik zat thuis toch maar te niksen. Wat later heb ik nog leren ploegen. Een job waar je een hele dag zoet mee bent. Als je dan 's avonds moe in je zetel ploft, heb je een gevoel van voldoening.

Ik kan me voorstellen dat een landbouwer als hij zijn velden in bloei ziet staan met trots vervuld is. Hij heeft iets doen groeien waar mensen nood aan hebben. Het is een belangrijk én mooi beroep. Ik was een vlugge leerling. Alle klussen pikte ik vrij snel op, al moest ik er wel mijn gedachten bij houden. Het land bewerken, biedt ook veel afwisseling. Elke dag is anders. Met de tractor rijden, helpen zaaien en oogsten, het was perfect om mijn gedachten te verzetten. Dat kwam me op het moment van de schorsing best van pas.

“Na al die jaren koersen snak ik naar een stressloos bestaan”

Onderschat het niet. Stro binnenhalen, is afzien. Om te ploegen, moet je in het juiste spoor blijven en mag je niet te diep graven. Dat vergt heel wat concentratie. Je krijgt geen kans om te piekeren. Je denkt totaal niet aan de tijd. Voor je het weet, is de dag voorbij. Het was zo ontspannend dat ik na mijn sportcarrière opnieuw het hulpje van een boer wil worden.

Na al die jaren koersen snak ik naar een stressloos bestaan. De verantwoordelijkheid over een eigen boerderij zou ik nooit willen. Landbouwers hebben heel wat zorgen. Als hun oogst mislukt, hebben ze zich een heel jaar voor niets uit de naad gewerkt. Nog een reden waarom ik er zo van kan genieten, is dat ik graag buiten ben. Daarom koers ik ook. Als ik een dag moet binnen blijven, word ik kregelig. Ik heb nood aan frisse lucht. De Vlaamse Ardennen, waar ik woon, heeft prachtige natuur. In de zomer is het net de Provence. (pvd)