Evy Gruyaert: Rallypiloot

“Aan een race deelnemen, blijft een grote droom”

Girlie-girlie speelgoed was niks voor mij. Barbie’s vlogen al snel in de hoek. Véél liever kreeg ik Matchbox-autootjes. Toen vijf jaar na mij een klein broertje werd geboren, mocht ik om de opstekende jaloezie in de kiem te smoren een cadeau kiezen. Mijn oog viel op een grote, bleekblauwe sportbak, waar ik nog heel lang mee gespeeld heb.

Toen mijn broer oud genoeg was, deelde ik mijn verzameling. In de tuin bouwden we rallybanen. Als het geregend had, was het dubbele pret: dan konden de autootjes door de modder crossen. Ik herinner me ook nog levendig dat mijn pa me meenam naar een rally. Zo dicht bij die machines staan, met een lawaai dat door mijn lijfje zinderde: dat maakte diepe indruk.

De autobladen die bij ons rondslingerden, verslond ik. Zo vroeg als ik kon, haalde ik mijn rijbewijs. Met de auto rijden, ontspant me. Mijn wagen is mijn maatje. Mijn huis onderweg. Ik heb een Opel Astra GTC Coupé. Een vinnig baasje dat bij mij past. Ik kan ook genieten van de mooie lijnen van een Audi A5. Ooit mocht ik in een Lamborghini Diabolo zitten, en dat was wel kicken, maar ik heb het er nu ook weer niet voor over om gigantisch veel geld in een wagen te steken. Tenslotte is het maar een vervoermiddel, zegt mijn West-Vlaamse nuchterheid dan.

Datzelfde trekje zorgt ervoor dat ik nooit plankgas geef op de autosnelweg. Op dat vlak ben ik een braaf meisje. Al ben ik natuurlijk wel nieuwsgierig hoe het voelt om hard door de bochten te scheuren. Aan een race deelnemen, blijft dan ook een grote droom. Ooit moet dat er toch wel eens van komen.

Piloten verliezen liters vocht tijdens een rit. Ik vermoed dat ze lichamelijk fit moeten zijn om geestelijk scherp te staan. Topsporters lijken me een dubbel leven te leiden. Het moet een ongelooflijke voldoening geven om je doel te bereiken, maar het vraagt zoveel discipline dat je levenswijze helemaal in het teken van je job moet staan. Hun lichaam is tenslotte hun instrument. Ik denk wel dat ik dat zou kunnen: alles op alles zetten. Dat zit in mijn karakter. Ook in mijn huidige job ga ik all the way. Net als sportlui wil ik steeds mijn grenzen verleggen. Altijd is er die honger naar meer. Op een positieve, niet dwingende manier.