Een workaholic getuigt: "Mijn leven was kapot aan het gaan"

Hoe zag een werkweek er dan uit voor jou? 

Van acht uur 's ochtends tot middernacht was ik in de weer, zeven dagen op zeven. Als ik iemand tegen het lijf liep en er kwam een interessant onderwerp ter sprake, dacht ik meteen 'Mmm, misschien zit hier wel iets in voor een reportage'. Nooit gunde ik mezelf rust. Ik kan me ook heel moeilijk ontspannen. Lezen doe ik wel graag, maar dan ook weer meestal in functie van het werk. Als ik 's avonds kon terugblikken op een dag waarop ik bergen had verzet: drie goede interviews afgewerkt, naar een vergadering geweest, projecten op de rails gezet voor de komende weken ... dan gaf mij dat echt een kick. 'Zie eens wat ik allemaal heb kunnen doen'. 

Wanneer merkte je dat er meer aan de hand was dan veel uren kloppen?  

Op een dag raakte ik letterlijk mijn bed niet meer uit. Opstaan, douchen, me aankleden, ontbijten ... Zelfs die alledaagse dingen werden me te veel. Voor mij was de druppel dat ik van een opdrachtgever te horen kreeg: 'Sorry Els, maar dit is niet de kwaliteit van werk die we van jou gewoon zijn'. Nochtans eiste mijn werkverslaving pas op de allerlaatste maand voor mijn inzinking zijn tol. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik toen een opdracht afgeslagen. 'Ik kan niet meer', zei ik met moeite tegen de opdrachtgever. 'Ik krijg geen letter meer op papier'. Zelfs praten lukte me nog nauwelijks.  

Hoe is het eigenlijk zover kunnen komen? Sprak niemand uit je omgeving je aan op dat excessieve werken?  

Mensen zeiden me wel 'Amai, jij werkt hard'. 'Gewoon omdat ik het zo graag doe', wimpelde ik hen wat af. Het is ook een verborgen verslaving, hoor. Weinig mensen wisten hoe diep ik in mijn reserves ging en hoe moe ik soms kon zijn. Daar was ook weinig begrip voor. 'Doe niet flauw. Het leven is voor iedereen een strijd', kreeg ik te horen. Of: 'Iedereen moet werken voor de kost'. Ik ben ook heel dikwijls bij mijn huisarts langsgegaan omdat ik me zo moe voelde. Keer op keer liet ik mijn bloed analyseren. Ik dacht namelijk altijd dat ik misschien ijzertekort had of zo. Maar mijn bloedprofiel zag eruit als dat van een perfect gezonde mens.  

Door al dat werken schoot je privéleven er toch bij in?  

Absoluut. Ik heb veel familiefeestjes gemist, maar sowieso hou ik mij liever op mijn eentje bezig. Mijn kinderen zijn het ook al gewoon dat ik van de computer naar de kookpotten ren en terug om vervolgens te zeggen dat we weer een uurtje later eten. Telefoontjes dat 'mama nog niet naar huis komt' waren eveneens schering en inslag. Mijn kinderen stelden zich daar geen vragen bij omdat ze me nooit anders gekend hebben. Tegen het moment dat ik eindelijk in mijn bed geraakte, lag ik alweer te denken aan wat ik de dag nadien allemaal zou doen. Ik wist op het laatst dat ik mijn manier van leven drastisch moest omgooien, want mijn hele leven was kapot aan het gaan.

Hoe moeilijk was de stap om toch hulp te zoeken?  

Heel moeilijk (lange stilte). Het is echt een verslaving, en een verslaving is een ziekte. Vandaar dat ik zo blij ben dat ik me laat behandelen. Elke dag moet je tegen je verslaving blijven vechten. Bleek immers dat ik eigenlijk al jarenlang aan een depressie lijd. Eén van de manieren om mij daar van af te leiden was werken. Het gaf me de prikkels die ik nodig had om te kunnen blijven functioneren. Daartoe had ik steeds meer werk nodig om me goed te voelen. Nu werk ik aan een leven waarin ik niet alleen meer mijn werk nodig heb om gelukkig te zijn. Vroeger vroeg ik mij aan het einde van de dag af: wat heb ik vandaag gedaan? Nu is de vraag: hoe heb ik me vandaag gevoeld? 

(katrien.stragier@jobat.be)          

Van werkverslaving raak je nooit helemaal af