Dé WERK-woorden van 2012

Caroline Ven: ‘Vertrouwensbreuk’

‘Het sociaal-economische debat werd gekenmerkt door een opvallend gebrek aan vertrouwen tussen de sociale partners. Burgers en bedrijven, politiek en ondernemers lijken diametraal tegenover elkaar te staan. Werknemers hebben geen vertrouwen in de zekerheid van hun job, jongeren durven er niet meer op te vertrouwen dat er voor hen nog een leefbaar pensioen is weggelegd. Van die negatieve sfeer moeten we af. Ook werkgevers moeten aan het herstel van dat vertrouwen werken.’

Jan Denys: ‘Citroenloopbanen’

‘Er is het afgelopen jaar veel te doen geweest rond de zogenaamde citroenloopbanen: jobs waarbij men relatief laat instroomt op de arbeidsmarkt, tussen zijn 30e en 45e hard werkt en daarna uitstroomt of op een zijspoor terechtkomt. Ik heb wat vragen bij dat concept. Het is waar dat er tussen 30 en 45 jaar veel mensen aan het werk zijn. Maar de perceptie dat die groep zich collectief te pletter werkt, verdient nuance. Er is veel ouderschapsverlof, tijdskrediet en deeltijds werk. Dat zijn loopbaankeuzes waar ik begrip voor heb. Maar we mogen niet vergeten dat onze arbeidsomstandigheden in internationaal perspectief best meevallen.’

Monica De Coninck: ‘Mini-jobs’ en ‘mini-lonen’

‘De mini-jobs zijn een belangrijk onderdeel van het zo geroemde Duitse arbeidsmarktmodel. Het zijn kleine, deeltijdse banen met een kleine vergoeding. Voor mij zijn ze het bewijs dat jobcreatie ten allen prijze geen oplossing is voor de crisis. Jobcreatie zonder een gegarandeerd minimumloon helpt de mensen niet. Mini-jobs zorgen voor situaties waarin mensen twee jobs hebben en nog niet aan de armoede ontsnappen. Daarom ben ik blij dat we in België, tegen de Europese trend in, de wetgeving op het gebruik van dagcontracten in de uitzendsector hebben verstrengd. Zo vermijden we dat we flexibiliteit eisen van de zwakste groepen in de samenleving, die het minst tot flexibiliteit in staat zijn.’

Rudy De Leeuw: ‘Structurele hervormingen’ en ‘het Duitse model’

‘De term structurele hervormingen blijft me bij omdat die niets anders betekent dan meer werken voor minder geld. Daarnaast zijn ook de talrijke verwijzingen naar het Duitse model me opgevallen, zonder dat men goed weet waar het over gaat. Als je weet dat Duitsland een miljoen gepensioneerden telt die moeten bijklussen om rond te komen, kun je dat model bezwaarlijk een te volgen voorbeeld noemen. Het creëert een klasse van werkende armen. Nog erger is dat armoedestatistieken onder de mat worden geveegd en dat zelfs in Duitsland de gevolgen van dat beleid wordt gecamoufleerd. Begrijp me niet verkeerd: qua onderzoek en ontwikkeling, groene energie en opleiding kan de Duitse economie een voorbeeld zijn. Maar België is het vierde beste land qua arbeidsomstandigheden. Duitsland slechts het tiende, na onder andere Ierland en Hongarije. Een dergelijk beschamend resultaat verdient geen navolging.’

(ml)