Veerle Dobbelaere: 'Van Herman Gillis mocht ik weer dingen doen'

Veerle Dobbelaere en haar leermeester, Herman Gillis.

“Als ik aan een leermeester denk, zou dat Herman Gilis zijn. Een Vlaams acteur die momenteel vooral bij het Nederlandse Ro Theater speelt. Toen ik op Studio zat, ging ik vaak naar Gent naar het Arca Theater kijken, waar hij speelde. Ik vond hem echt een straffe acteur. Heel genereus en mysterieus: allemaal dingen die ik graag zie in een acteur.”

Herman Gillis: “Altijd lastig om jezelf zo te bekijken. Ik vind mezelf niet zo mysterieus maar ik wist alleszins niet dat Veerle zo vaak naar me kwam kijken. Later heb ik haar natuurlijk beter leren kennen, toen we samenwerkten voor de televisieserie Ons Geluk.”  

‘Herman liet me opnieuw graag acteren, een gevoel dat ik op school was kwijtgespeeld’

“Bij mijn eerste grote Vlaamse productie Ons Geluk was Herman acteur en regisseur. Ik kwam nog maar net van school, waar ik echt gedrild was geweest, en een hoop technieken had geleerd maar wel, onder druk van cijfers en prestaties, de spelvreugde was verloren. Herman heeft me dat als regisseur opnieuw bijgebracht.”

Herman Gillis: “Het zou kunnen dat ze me dat ooit gezegd heeft ... Dat weet ik echt niet meer. Maar het is aardig van haar. Uiteindelijk gaat het daar ook om. Al de rest is mooi meegenomen, maar als je er geen plezier meer in hebt, kan je er maar beter mee stoppen. Dat zie ik genoeg om me heen gebeuren. Je werk graag doen, is toch de basis.” 

“Ons Geluk heeft twee jaar en half geduurd. Tijdens die periode hebben we zeer intensief samengewerkt. Nadien zijn onze wegen gescheiden, maar ik ben hem voor eeuwig dankbaar. Omdat hij ook zelf acteur was, kon hij op een heel eenvoudige manier tips geven waar ik bij dacht: ‘Mag ik dat echt doen? Hoera!’ De jaren ervoor wat het meer van ‘Je moet zo spelen’, van Herman ‘mocht’ ik weer dingen doen.”

Herman Gillis: “Elke acteur zit anders in elkaar, heeft zijn eigen weg. Als regisseur moet je dat weten, maar je inbreng is uiteindelijk niet altijd zo groot. Soms gaat dat niet verder dan iemand er op wijzen dat hij of zij ook eens iets anders mag doen. Een regisseur is meer iemand die aanwijst, dan iemand die zegt hoe je het allemaal moet doen. Als je als acteur niet meer mag doen dan uitvoeren, lijkt me dat ook niet erg prettig. Ik liet Veerle dus erg vrij.” 

“Mijn personage in Ons Geluk was een fantastische rol om te spelen, maar ook een moeilijke. Leontien switchte van de ene seconde op de andere van veel verdriet over naar hysterisch blij tot kwaad en gefrustreerd. Herman heeft daar echt een cadeau van gemaakt voor mij.”

Herman Gillis: “Ik vond haar een goede actrice. Bovendien viel er mee te werken. Want je kan wel goed zijn, je moet ook met elkaar kunnen praten. In die twee jaar en half heb ik haar wel enorm zien evolueren als actrice. Na een tijdje ontwikkelde ze een zekere diepte in haar spel.” 

“Bij het einde van onze samenwerking heb ik hem bedankt en gezegd hoe fantastisch ik het vond om samen te werken, maar ik weet niet of hij beseft wat voor een invloed hij op mij heeft gehad.”

Herman Gillis: “Dat weet ik inderdaad niet, maar dat hoeft ook niet. Je doet toch niet alles tot eer van jezelf? We waren daar om samen iets te maken. Bovendien heb ik daar geen oog of oor voor, speelde dat zich allemaal bijna veertien jaar geleden af en laat mijn geheugen me inmiddels af en toe in de steek.” 

(wv)