Sven Pichal: 'Elke dag steek ik wel iets op van Annemie Peeters'

Sven Pichal en zijn leermeester, Annemie Peeters.

“Ik heb Annemie iets meer dan twee jaar geleden leren kennen, toen ze de Nieuwe Wereld op Radio 1 presenteerde. Ik werkte toen nog als redacteur en moest haar af en toe briefen voor een interview. Om een of andere reden klikte het wel tussen ons. Wat me bij Annemie opviel, was dat zij enorm veel background had. Ik moest bij wijze van spreken enkel zeggen wie de gast was, waarom hij kwam en waar we naartoe wilden. Voor de rest kon je het aan haar creativiteit overlaten om er een leuk gesprek van te maken.”

Annemie Peeters: “Ik was gevleid toen Sven me zei dat hij me als een leermeesteres ziet. Ik heb ook niet het gevoel dat ik hem iets leer. In het begin zei ik nog wel eens ‘Sven, vertellen hé, nooit zomaar iets aflezen. Vertel het tegen mij, alsof ik je moeder ben’, een trucje dat ik ook nu nog wel eens bij zenuwachtige gasten gebruik. Dat is, denk ik, de enige richtlijn die ik hem ooit gegeven heb. Nu wijs ik hem hooguit eens op de manier waarop hij iets uitspreekt.”

‘Het valt misschien minder op, maar Annemie kan ook vriendelijke gesprekken voeren’

“Ik heb wel al eens een weekendprogramma gepresenteerd maar Peeters & Pichal is voor mij mijn eerste grote radio-opdracht. Dat ik dat onder de vleugels van Annemie kan doen, vind ik super. Elke dag steek ik wel iets van haar op. De manier waarop ze mensen interviewt of hoe ze het medium radio helemaal doorheeft, is fantastisch. Haar timing is bijvoorbeeld geweldig. De laatste maanden leer ik steeds meer de kleine knepen van het vak, maar in het begin bracht ze me echt de basisregels bij: hoe ik rustig in de studio kon staan, hoe ik moest omgaan met zenuwachtige gasten ...”

Annemie Peeters: “Ontspannen in een radiostudio staan, is niet evident. Toch vind ik dat je radio op je gemak moet maken. Je moet jezelf kunnen zijn. Te veel aanwijzingen zorgen er alleen maar voor dat je geforceerd en gecrispeerd overkomt. Dat Sven dat nu lukt, komt waarschijnlijk ook omdat we elkaar goed kennen en ontzettend goed overeenkomen. Sven is zo’n lieve en bezorgde jongen. Ik heb ook altijd gedacht: als ik homo zou zijn, viel ik onmiddellijk voor Sven.”

“Annemie heeft de reputatie nogal streng over te komen op de radio. Alhoewel ze die strengheid ten dele speelt, hebben toch heel wat luisteraars het daar moeilijk mee. Maar eigenlijk wil ze vooral geen brave radio maken. Annemie houdt nu eenmaal van wat verbaal weerwerk en dan gaat ze er soms wel eens over - wat ze daarna ook zelf toegeeft - maar dat is nu eenmaal het gevolg van het voortdurend op de grens lopen. En het valt misschien minder op, maar ze kan ook heel vriendelijke gesprekken voeren.”

Annemie Peeters: “Dat is de ellende van mijn imago. Ik begrijp niet dat mensen me nog altijd streng vinden, of hard. Dat ben ik helemaal niet. Noem het eerder kritisch of recht door zee. Ik zeg gewoon wat ik te zeggen heb. En we voeren inderdaad heel wat gesprekken waar streng zelfs niet aan te pas komt, maar die gewoon onderhoudend zijn, of grappig. Maar dat wordt vreemd genoeg blijkbaar minder gehoord.”

“Annemie is enorm veeleisend voor zichzelf. Ze zoekt altijd naar de mooiste formulering voor een vraag of een inleiding en daagt zichzelf voortdurend uit om een gesprek telkens weer anders te beginnen of af te sluiten.”

Annemie Peeters: “Ik leg de lat hoog, voor anderen en voor mezelf. Wat ik zeg op de radio moet goed zijn, mijn teksten moeten goed geschreven zijn, mijn zinnen goed geformuleerd. Ik zal niet vlug samenwerken met iemand van wie ik vind dat die maar zozo is. Ik kan dat ook niet.”

“Van bij het begin van Peeters & Pichal, in september 2007, hebben we de rollen mooi verdeeld. Mijn baas is ze niet. Ik denk ook niet dat zij zich zo voelt. Ik leer vooral van haar en misschien steekt zij ook wel wat van mij op. Ik ben wat jonger, speel wat meer de reporter op locatie ...”

Annemie Peeters: “Als een soort van Kuifje dat de wereld intrekt. Daar is Sven heel goed in, daar hebben we hem ook voor gecast en eigenlijk moeten we dat meer doen: hem naar locaties sturen waar luisteraars zijn, waar er iets gebeurt, waar hij niet te veel kan nadenken over wat hij aan het doen is, maar het gewoon moet doen. Op zulke momenten, als hij bijna vergeten is dat hij voor de radio bezig is, komt zijn enthousiasme het best tot zijn recht. Het verbaast me dat de televisie hem daar nog niet voor gebeld heeft.”

(wv)