Herr Seele: 'Het is op de trein tussen Brugge en Gent dat ik Kamagurka heb leren kennen'

Herr Seele met zijn leermeester, Kamagurka.

“Ik heb Kama leren kennen aan de academie in Gent. Een totaal overbodige studie trouwens, ik was veel beter autodidact gebleven. Maar goed, ik kwam daar toe als zestienjarige plattelandsjongen uit Torhout en plots stond ik in die grote stad. Het is op de trein tussen Brugge en Gent dat ik Kama leren kennen heb. Hij studeerde toen ook aan de academie: animatiefilm. Maar dat heeft hij ook geen jaar uitgehouden.”

Kamagurka: “Ik heb daar veel rondgehangen en mij vooral goed geamuseerd. Maar na een jaar heb ik zelfs dat voor bekeken gehouden. Ik publiceerde toen al in Humo en verdiende daar geld mee. Waarom moest ik dan nog studeren? Op een bepaalde manier vond ik die opleiding zelfs nefast. Ik was ook veel meer geïnteresseerd in filosofie en kunstgeschiedenis dan in de techniek van het tekenen zelf.”

‘Op de trein zat ik met een notablok naast Kama. Al wat hij zei, noteerde ik’

“Om een of andere reden was Kama geïnteresseerd in mij. Misschien omdat ik toen al met filosofie bezig was en dat nogal dicht bij humor ligt. En net als Kama was ik toen al een goede tekenaar. Ik denk dat dat ons ook wel meer naar elkaar gebracht heeft. Alhoewel we eigenlijk zeer verschillend zijn. Ik denk dat ik een personage was dat hij nog nooit was tegengekomen. Ik ben van nature altijd een beetje een weirdo geweest.”

Kamagurka: “Peter boeide mij als persoon, anders had ik er zeker niet zoveel mee opgetrokken. Hij was ook lichtjes gestoord en grappig, wat altijd een pluspunt is in mijn ogen. Hij was ook wat archaïsch. Voor mij leek het alsof hij rechtstreeks uit de middeleeuwen kwam gestapt. Maar we hebben wel een erg geestige tijd beleefd. Eigenlijk hebben we samen zowat de wereld ontdekt. We hadden er toen ook de leeftijd voor.”

“Het is heel moeilijk te zeggen wat ik sterk vind aan Kama. Ik twijfel altijd tussen woord en beeld. Toen ik hem leerde kennen vond ik het een fantastische tekenaar. Bert en Bobje is absolute wereldklasse. Zoiets maakt me nieuwsgierig en jaloers. Zelf werk ik met een iets stijvere pen. Kama heeft de gave dat hij met zijn pen alles kan doen. Wat hij op papier wil zetten, staat er onmiddellijk op.”

Kamagurka: “Mooi compliment, maar ik vind hem ook een fantastische tekenaar. Eigenlijk zelfs zowat de beste Belgische striptekenaar die er rondloopt. Op een heel nuchtere manier slaagt hij erin om krankzinnigheid zeer minutieus vast te leggen.”

“Kama is zeer goed in het in beeld brengen van sukkels. Gasten die niets te doen hebben en gewoon wat met de handen in de zakken door het venster staan te kijken. Ik kan dat niet, ik ben altijd te veel mezelf als ik teken. Cowboy Henk is eigenlijk niet meer dan een alter ego.”

Kamagurka: “We zijn toch allemaal sukkels, niet? De realiteit is altijd veel triester dan we konden vermoeden. En Peter maakt inderdaad voortdurend zelfportretten. Zelfs als hij Cowboy Henk tekent, ook al lijkt dat personage met al zijn spieren helemaal niet op hem. Hij is nogal narcistisch. Zelf ben ik wat meer extravert. Als we vroeger samen optraden had Peter bijvoorbeeld nooit door of het publiek nu mee was of niet.”

“Vroeger reisden we af en toe met de trein naar Parijs. Ik zat toen naast Kama met een notablok om te noteren wat hij zei. Ik vond het zonde om dat niet te doen. Want wat hij zei, was non-stop grappig. Dat wil niet zeggen dat ik slaafs was, ik vond zijn vondsten gewoon geniaal. In zijn jonge jaren gedroeg hij zich ook heel idioot. Ik heb dat altijd heel serieus genomen. Maar veel succes had hij daar niet mee. Op tv was hij persona non grata.”

Kamagurka: “Toen ik pas begon te werken, noteerde hij inderdaad alles wat ik zei. Dat was gewoon handig. Ik gebruikte dat later om op verder te werken. In het begin was hij ook helemaal geen tekenaar voor mij, maar meer een soort knecht. Hij zorgde er bijvoorbeeld ook altijd voor dat alles geregeld was als ik ergens moest gaan optreden.”

(wv)