Véronique is drie jaar aan de slag als thuisverpleegkundige in Gent. Ze schoolde zich om toen ze op haar vorige job in contact kwam met mensen met een beperking en begreep dat ze echt in de zorg thuishoort. Sophie deed haar stage bij het Wit-Gele Kruis in Sint-Niklaas en startte er officieel toen ze haar studies afrondde in 2022. Els, tenslotte, is al 32 jaar thuisverpleegkundige in Aalst en kent de stad op haar duimpje.
“Ik heb patiënten die ik al meer dan twintig jaar ken”, zegt Els. “De band die ik met hen heb, zou ik nooit kunnen opbouwen met patiënten in een ziekenhuis, aangezien mensen daar maar tijdelijk zijn. Hier kan je echt spreken van een vertrouwensband. Je vertelt al eens iets over je privéleven en komt doorheen de jaren zoveel te weten over elkaar. Omdat je ook andere gezinsleden leert kennen, voel je je deel van de familie. Het is heel fijn om met een mantelzorger samen te werken. Je neemt de taken over die voor hen niet haalbaar zijn, zoals het verder verzorgen van een doorligwonde uit het ziekenhuis. De dankbaarheid die je daarvoor krijgt, is enorm. De mensen begroeten je elke dag met een glimlach.”
Word jij de nieuwe collega van Els, Sophie en Véronique?
Véronique stemt in. “Je wordt een deel van het huishouden van de mensen. Er groeit een heel mooie band. Je zorg staat toe dat ze langer zelfstandig thuis kunnen wonen en de dagelijkse babbels doen hen echt goed. Die zijn soms nog de belangrijkste zorg van al. Dankzij hun verhalen begrijp je waarom mensen zijn zoals ze zijn, en dat boeit me.” Sophie vult aan: “Soms krijgen patiënten in de stad minder bezoek omdat anderen er minder vlot geraken, maar wij zijn er altijd. Ze weten dat ze op ons kunnen rekenen en voelen dat je het werk met liefde doet. Dat waarderen ze echt.”
De drie verpleegkundigen vinden dat werken in de stad vooral troeven heeft. “In het begin is het wat wennen”, zegt Sophie, “maar eigenlijk is het ideaal. Ik woon dicht genoeg om over de middag bijvoorbeeld met mijn hond te gaan wandelen. Je leert rekening houden met de markt op donderdag of de vuilniswagen op dinsdag, tot dat vanzelf gaat en je je vlot kan verplaatsen. Dat een verpleegkundige hier in Sint-Niklaas door autoluwe of autovrije straten mag rijden, helpt ook wel. En als je eens bij een patiënt of onderweg wat vertraging oploopt, hebben mensen daar ook wel begrip voor en is dat geen probleem.”
Dat verplaatsing en parkeermogelijkheden je niet moeten afschrikken, vindt ook Els. “De patiënten denken met je mee en spreken bijvoorbeeld af met buren dat je voor hun garage mag parkeren. Onderschat ook niet hoe zalig het kan zijn wanneer je onderweg naar huis de sfeer meepikt van volle terrassen of een optreden.” Véronique neemt geregeld de fiets in Gent. “Soms wil het verkeer niet mee, maar we vinden altijd wel onze weg”, zegt ze. “Voor de afstand tussen mijn stops is de fiets soms echt de beste oplossing. Er zijn nooit problemen, en het is nog goed voor de conditie ook (lacht). In deze buurt wil ik nog lang mijn ronde doen.”
Wil jij ook werken in een stad? Ontdek de vacatures hier!
Ontvang nieuwe 'Wit-Gele Kruis Oost-Vlaanderen' jobs meteen in je mailbox.