Terwijl de meeste Belgen zich stilaan opmaken voor de zomervakantie, hebben Filip (40) en Michaël (30) er hun eerste maand reizen al opzitten. Als alles is gelopen zoals het moet, zouden ze zich nu ergens aan de Turks-Iraanse grens moeten bevinden. Hun belevenissen zijn te volgen op www.rijstkorrel.be, een website die ze voor hun reisavontuur in elkaar lieten steken. De broers, voorzien van computer en camera, posten er regelmatig foto’s en filmpjes.
Filip: 'Het geeft ons extra werk, maar hoort er nu eenmaal bij. Voor vrienden en familie is het ook leuk. Anders verdwijn je zomaar ineens zeven maanden van het thuisfront.'
Het idee om een wereldreis te maken, kreeg Filip begin 2007. Het eerste plan was om er twee jaar op uit trekken. De eerste etappe, vanuit België, zou per wagen afgelegd worden, tot in Japan. Daarna zou hij naar Midden-Amerika vliegen en zijn tocht op de motor verderzetten, om uiteindelijk met een zeilboot huiswaarts te varen.
Als zijn jongste broer Michaël lucht krijgt van zijn plan, stelt hij meteen voor om samen naar Japan te rijden. Samen uit, samen thuis, denkt Filip. ‘Ik ga in Japan niet zeggen: zeg het was tof, ik ga nog wat verder. Dus is dit de reis geworden.’
Er was nog een enthousiaste broer, maar bleef noodgedwongen thuis. ‘Hij wilde dolgraag mee,’ vertelt Michaël, ‘maar kon niet omwille van zijn gezin.’
De drie broers hebben nochtans al samen geavonturierd. Samen hebben ze al de Elbrus beklommen, een uitgedoofde vulkaan in de Kaukasus (Rusland, red.) waarvan de top 5.642 boven de zeespiegel ligt. ‘Daar stonden we, met ons drieën, op het hoogste punt van Europa. Een geweldige ervaring. Maar goed, als we met zijn drietjes naar Japan zouden gaan, hadden we beter een caravan gekocht in plaats van een jeep.’
Die jeep, het door het Belgische leger massaal gebruikte - en afgematte - Iltis-model, tikten ze op de kop tijdens een stockverkoop twee jaar geleden. Nadat ze het nodige geld hadden opgehoest, mochten de broers het rijdende wrak het hunne noemen. Ze doopten hun viervoeter ‘Jeanne’, een eerbetoon aan hun grootmoeder.
Gezien haar hoge leeftijd moest er heel wat aan Jeanne - de jeep - worden gesleuteld om haar opnieuw rij- en reisvaardig te krijgen. De avonturiers zijn niet meteen mecaniciens, maar kregen Jeanne toch behoorlijk fit. De volgende stap was het ‘demilitariseren’ van de legerlook.
Filip: 'Zeker in een land als Iran of China kan het militaire karakter van onze wagen ons in moeilijkheden brengen. Daarom hebben we de koplampen vervangen en stickers aangebracht. Zo ziet Jeanne er net iets meer doorsnee uit. Weet je, eigenlijk draait deze trip helemaal rond Jeanne. Het is de bedoeling om haar heelhuids in Japan te krijgen en om haar ter plaatse per opbod te verkopen. Als we dat voor elkaar krijgen, is onze missie geslaagd.'
Met een jeep die maximum tachtig kilometer per uur haalt en over geen al te krachtige motor bezit, hebben de Blommaert-broers niet bepaald een racepaard in huis gehaald. Voor de kortste weg naar Japan hebben ze ook niet gekozen, net zoals ze de minder toeristische landen niet schuwen.
Filip: 'We willen zoveel mogelijk zien. Zuid-Oost-Azië stond bovenaan ons lijstje, maar om daar te geraken moet je via Pakistan en Afghanistan ... Of je rijdt via Iran, Turkmenistan, Oezbekistan, Tajikistan, Kirgizstan ... Sommige van die landen zijn bijna anti-toeristisch. Het zou gemakkelijker zijn om ze uit de weg te gaan.'
Michaël: 'Ik vind het juist leuk om minder toeristische oorden op te zoeken. Zo krijg je het gevoel op ontdekkingsreis te zijn. De minder alledaagse bestemmingen maken de trip extra spannend.'
Ook natuur- en nucleaire rampen schrikken de broers niet af. Japan is en blijft de eindbestemming, daar is geen seconde over getwijfeld. Michaël: ‘Volgens mij kan Japan dit aan. Het is misschien raar geformuleerd, maar het is een hoogontwikkeld land. Er zal zeker nog ravage zijn. Fukushima is wel wat anders. Daar blijven we uit de buurt.’
Beide avonturiers maken zich vooral zorgen over risico’s van heel andere aard. Minder spectaculair misschien, maar best reëel. Filip: ‘Een ongeval, ziekte ... Die zaken schrikken ons het meest af. We zijn bang dat als een van ons echt zwaar ziek wordt, we moeten terugkeren of ergens geblokkeerd raken. De kans dat iemand op de wagen inrijdt in een land waar geen verzekering bestaat, bezorgt ons ook rillingen.’
Michaël: 'We hebben afgesproken dat we bij een technische panne te voet verdergaan, no matter what. Al is dat simpeler gezegd dan gedaan uiteraard, want met je wagen sleur je een hele inboedel mee. Die moeten we dan achterlaten.'
Van een wereldreis droomt iedereen wel eens, maar aan zo’n trip kleeft natuurlijk een stevig prijskaartje. Twee jaar spaarden Filip en Michaël voor hun avontuur. Los daarvan konden ze ook een ‘peter’ Martin Heylen en ‘meter’ Jonas Geirnaert’ strikken voor hun project. Ze stelden ook een heus sponsoring-dossier met Japanse ‘touch’ op.
Filip: 'Het kwam blijkbaar sympathiek over, want sommige bedrijven die normaal nooit aan sponsoring doen zijn toch door de knieën gegaan. Op logistiek vlak helpt DHL ons uit de nood. Ons voorraadje niet-alledaagse banden voor Jeanne is bij hen gestockeerd, samen met andere reserveonderdelen. Het bedrijf zal drie bandenwissels op locatie uitvoeren waar we geen cent voor moeten betalel. Dat scheelt een serieuze hap uit het budget.'
Michaël: 'Toch zitten we wat dat betreft heel nipt. We gaan geen zotte dingen moeten doen. Meestal zullen we wildkamperen. Waar het kan, logeren we bij vrienden en om de tien dagen gaan we een nacht op hotel, om onze batterijen op te laden.'
Zelf heeft Michaël een huurder gevonden die zes maanden in zijn huis trekt. En met hun werkgevers hebben de broers goede afspraken gemaakt. Filip werkt al twintig jaar voor de overheid en neemt nu een groot deel van zijn vakantie op, waarna hij in loopbaanonderbreking gaat.
Michaël werkte als rekwisiteur en tekenaar bij productiehuis Woestijvis. In tegenstelling tot Filip keert Michaël volgend jaar niet terug naar zijn werkgever. ‘Ik ben toe aan iets nieuws en wil me verder in het grafische ontplooien. Ik heb werkelijk unieke dingen gedaan, maar had het uiteindelijk wel allemaal een beetje gezien. Het is fijn om nu een punt achter mijn job te zetten en deze reis te maken voor ik aan iets nieuws begin. Wat dat precies wordt, daar ga ik de komende maanden over nadenken.’
Hoewel ze het grootste deel van hun reis met z’n tweeën zullen afleggen, krijgen de broers af en toe visite. Zo pikt een kameraad een deel van de reis in Turkije mee. Ook in Tajikistan, Kirgizstan en Laos vliegen er ‘interimreizigers’ over van België.
In China krijgen de broers onbekend gezelschap. Filip:’ Als buitenlander mag je in China niet zo maar rondrijden. Het internationaal rijbewijs wordt er niet aanvaard. Wel kan je een tijdelijke vergunning krijgen, met Chinees rijbewijs, Chinese nummerplaten en ben je verplicht om een gids mee te nemen. We hebben alvast een extra zitje in Jeanne gemonteerd.’
Oorspronkelijk zouden twee vriendinnen de avonturiers in Japan opwachten. Maar wat natuurrampen en ander onheil niet kunnen, kan mama Blommaert wel: het reis- en tijdschema van de broers naar haar hand zetten. Filip: ‘We zouden acht maanden onderweg zijn, tot eind januari 2012, maar moeder wilde dat we voor het jaareinde terug zouden zijn; terugkeren doen we trouwens via de Trans-Siberische spoorlijn. Het ouderlijk is onlangs verkocht en dit is de laatste keer dat we de feestdagen daar samen kunnen doorbrengen. Als je moeder zoiets vraagt, dan doe je dat.’
(ddg) – Foto: (kb)
1 juli 2011Jonge Japanse vrouwen mogen niet alleen een langer leven verwachten, ze verdienen ook meer geld dan hun mannelijke leeftijdsgenoten. Dat blijkt uit een vijfjaarlijkse rondvraag door het Japanse ministerie van Binnenlandse Zaken.
De werkende Belg gaat er qua loon opnieuw op vooruit. En toch daalt de algemene tevredenheid over het loonpakket en het algemene geluksgevoel op vlak van werk.
Winkelverkoop en klantendienst zijn goed voor meer dan de helft van de vacatures in verkoop. Een overzicht...
Ik heb dit jaar niet al mijn vakantiedagen opgenomen... Wat nu? Wij vertellen je hoe de vork precies in de steel zit.
De tijd dat enkel horecazaken zich konden beroepen op flexijobs, is voorbij.
Voor Vincent Ons aan de slag ging bij UZ Leuven als head of security, werkte hij bij grote bedrijven. Waarom maakte hij de overstap naar een zorginstelling?
Elk jaar maakt het Great Place To Work Institute Belgium de Best Workplaces van België bekend. Maar welke organisaties zijn Best Workplace?
Go for happy Magazine sprak met vier inspirerende jonge ondernemers. Met ambitie en innovatie combineren zij het studentenleven met het ondernemerschap.