Crazy Horse danseres Psyko Tiko: ‘Ik voel me niet in mijn blootje gezet’

“Crazy Horse heeft een traditie hoog te houden als het op artistiek verantwoord naakt aankomt. Je mag nooit afglijden in gratuit bloot, het naakt mag geen doel op zich zijn.” (Psyko Tiko, danseres Crazy Horse)

We ontmoeten Psyko Tiko - née Patricia Folly - in de grootste suite van het Brusselse Royal Windsorhotel. Tapijt waar je in wegzakt, een kingsize bed, extra large TV-scherm, je waant je in een aflevering van MTV Cribs. Deze suite wordt normaliter voorbehouden voor de rich and famous, Wall Street-bankiers, zangers en wereldleiders. Zoals het hoort, is onze interviewee fashionably late; tijdens het antichambreren zijn de grapjes over DSK en Kadaffi niet van de lucht.

Wanneer Folly arriveert, voelt ze zich duidelijk op haar gemak in een dergelijke setting. De haren in een helrood twentieskapsel gecoiffeerd vlijt ze zich neer in een van de luxueuze fauteuils. Folly ontpopt zich tot een ware spraakwaterval. Soepel, gracieus en elegant laat ze zich fotograferen in het impressionante decor.

‘Nochtans zit er minder glamour in onze job dan je zou denken’, drukt ze ons meteen op het hart. Immers: wie dacht dat de danseressen van Crazy Horse een bestaan leidden dat zo lijkt te zijn weggelopen uit films als Cabaret of Moulin Rouge, komt bedrogen uit. ‘Wat je nodig hebt in deze job, is discipline op alle vlakken’, lacht Folly, die intussen al elf jaar op de bühne staat en intussen ook nieuwe nummers helpt uitdenken, samen met huischoreografen Philippe Decouflé en Ali Mahdavi.

Hard werken

‘Als je bedenkt dat we door de week twee en op zaterdag drie shows per avond dansen én dat we ’s namiddags repeteren, dan zie je wel dat er weinig tijd overblijft om op zwier te gaan. Wanneer er geen repetitie is, volgen de meeste meisjes dansles of volgen ze yogatraining om in vorm te blijven. Het is al bij al een behoorlijk intens ritme. Maar routine wordt het nooit. Je ontmoet elk dag andere mensen, fotografen, journalisten, choreografen. Geen twee dagen zijn dezelfde in de Crazy Horse.’

De show zelf is tot op de millimeter georchestreerd. Deels uit noodzaak, want het originele podium van de Crazy Horse is erg klein - Folly spreekt van une petite boite noire. Anderzijds heeft Crazy Horse een traditie hoog te houden als het op artistiek verantwoord naakt aankomt. ‘Je mag nooit afglijden in gratuit bloot, het naakt mag geen doel op zich zijn. Ten andere, wie daaraan behoefte heeft, kan gemakkelijk op het internet terecht. Een nummer van Crazy Horse hangt aan elkaar van codes en regels,’ zegt Folly. ‘Zo is er de bekende dans met de meisjes in het tenue van de Engelse garde, dat zowat het handelsmerk is. Maar dankzij de strakke choreografie weet je ook perfect hoever je kunt gaan.’

Millimeterwerk

Even strak zijn ook de fysieke normen waaraan de danseressen moeten voldoen. Niet alleen moeten alle meisjes op elkaar lijken en minstens 1,75 meter lang zijn, volgens de legende moet de afstand tussen hun tepels ook exact 21 centimeter bedragen. Folly proest het uit wanneer we haar het verhaal voorleggen. ‘Tja, we werken op een heel klein podium, dan moet je er wel voor zorgen dat alle danseressen erop passen, hé. Nee, alle gekheid op een stokje: er bestaan wel degelijk afspraken over de maten die je moet hebben. Maar dansen is meer dan dat. Je mag een perfect lichaam hebben, als je niet weet hoe je moet bewegen, maak je geen kans. Onder de spotlights wordt zelfs iets eenvoudigs als wandelen een minder vanzelfsprekende opgave. Dansen bij Crazy Horse gaat in de eerste plaats om attitude. ‘

Zelf volgde Folly, zoals de meeste van haar collega’s, een klassieke dansopleiding. Daarnaast volgde ze ook acteercursussen en werkte ze in het theater. Is het dan echt zo gemakkelijk om elke avond naakt het podium op te gaan? ‘Ik kan heel chic beweren dat ik me kleed met het podiumlicht maar veel indruk maakt zoiets natuurlijk niet. Kijk, wat wij doen, is een verhaal vertellen over verleiding en sensualiteit. Maar in tegenstelling tot de acteurs in een theater, hebben wij geen tekst. We zijn aangewezen op ons lichaam, onze timing, zelfs onze ademhaling om ons verhaal te brengen. Dat vraagt van een danseres natuurlijk een zekere intelligence scénique, zeker bij dit soort millimeterwerk. Maar gelukkig krijg je ook de tijd om daarin te groeien.’

‘Bovendien ligt de hele show vast; sommige nummers gaan twee jaar lang mee. Dat zorgt voor een gevoel van veiligheid. Elke stap, elke beweging is gerepeteerd en ingestudeerd. Je weet perfect hoever je kunt gaan. Ik voel me dus allerminst in mijn blootje gezet. Het klinkt vreemd, maar toen ik nog in het theater stond, en zeker tijdens improvisatieoefeningen, voelde ik me veel kwetsbaarder.’

Wat ook helpt, is het feit dat elke danseres een vast personage verbeeldt, compleet met pseudoniem. Al sinds haar aantreden bij Crazy Horse gaat Folly als Psyko Tiko door het leven. ‘Hoe ik aan die bijnaam gekomen ben? Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Je kiest die nom de scène niet zelf, die wordt je toegekend door de regisseurs. Het moet zijn dat ik soms crazy uit de hoek kom zeker? Ik heb er alleszins nooit veel achter gezocht.’

L’art du nu

Het klinkt misschien paradoxaal voor een naaktdanseres, maar aan haar kostuums hecht Psyko veel belang. ‘Ik ben een fan van korsetten. Zodra je een korset draagt, zeker in combinatie met hoge hakken, krijg je een enorme transformatie. Het korset geeft je een elegante taille, je buste komt prachtig uit de verf. Je kunt het ook heel sensueel losmaken, met die fameuze veters achteraan. Laat ons zeggen dat het een interessant effect geeft.'

Het valt op hoe serieus Psyko en haar collega’s hun metier nemen, ondanks alle frivoliteiten. Zonder verpinken noemt ze haar beroep l’art du nu. Krijgt ze dan nooit opmerkingen over het feit dat ze quasi-naakt op het podium staat? ‘Zelf ben ik nog nooit mensen tegengekomen die me op mijn beroep aanspreken, al stel ik mezelf nooit voor als naaktdanseres: dan ben je gegarandeerd vertrokken voor een discussie van een paar uur. Ik denk dat de kritiek op ons beroep vooral afkomstig is van mensen die nog nooit een voet in de Crazy Horse hebben binnengezet.’

‘Aucune importance’

En nu zijn de dames dus op internationale tournee, onder het motto Forever Crazy. Het gebeurt niet vaak dat ze hun knusse boîte in de schaduw van de Eiffeltoren verlaten. Er is sinds een tiental jaren de vaste show in Las Vegas, en eerder waren er al enkele internationale uitstapjes, maar een tournee als deze, met onder andere Geneve, Madrid en Moskou op het programma hadden de dames nog niet eerder ondernomen. De aftrap wordt gegeven in de Brusselse Magdalenazaal, in het verleden het decor van roemruchte CVP-congressen en studentenfuiven. Voor de gelegenheid wordt de zaal omgeturnd tot cabaret. Voorwaar geen simpele opgave. ‘Het Parijse podium hebben we helemaal nagebouwd, zodat we kunnen dansen zoals we dat gewend zijn. Wat veel moeilijker wordt, is in die grotere zalen de cosy sfeer van de club in Parijs overbrengen. Want zo presenteren we de show ook: een stukje Parijs dat naar je toekomt. Dat doe je niet door Eiffeltorens in papier maché aan te slepen. De elegantie en het raffinement van de Parisienne, daar draait het om, niet de toeristische kitsch. Al is een vleugje humor op zijn plaats, natuurlijk. Het mag niet te highbrow worden.’

Tijdens het gesprek heeft Psyko elke allusie op haar leeftijd vermeden - zelfs als we doorvragen heeft dat aucune importance. Toch beseft ze maar al te goed dat dit geen beroep is dat je voor eeuwig blijft doen. ‘Bij mijn aantreden had ik nooit gedacht dat ik elf jaar bij Crazy Horse zou dansen en sterren zou ontmoeten als Dita von Teese, Christina Aguilera of Liza Minelli. Nog minder had ik verwacht dat ikzelf de choreografie zou helpen uitdenken. Eerlijk: ik weet niet wat de toekomst brengt. Maar nu probeer ik vooral te genieten van elk moment op het podium.’

Forever Crazy, 30/9, 1/10, 6/10, 7/10 en 8/10 in de Magdalenazaal te Brussel. Tickets & Info: www.livenation.be

(ml) - Foto: Antoine Poupel