De roddelverdelger

Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. Vorig jaar verscheen haar tweede roman Feestelijk Zweet.

Hij nodigde een bedrijfspsycholoog uit die zich aan het team voorstelde als ‘ergernissenverdelger’, een soort van exorcist van slechte werksfeer. Bij het horen van het woord ‘exorcist’ gingen Ludo en Bruno meteen met hun hoofd draaien zoals het hoofdpersonage uit de gelijknamige film en Irène schudde heftig nee met haar tong uit haar mond. Verder reageerde iedereen doodserieus op de expert die hen één voor één ondervroeg over al hun ergernissen.

Enkele dagen later volgde een powerpointpresentatie waaruit bleek dat een derde van al hun ongenoegen te maken had met de onevenwichtige werkverdeling tussen de overladen servicedienst en de eerder ontspannen afdeling administratie. Daarnaast leek heel wat wrevel terug te brengen tot het oergerucht: ‘Lili heeft iets gehad met de vorige baas en permitteert zich daardoor alles.’

‘In elke firma zijn er twee oerroddels waar alle andere van zijn afgeleid’, beweerde de psycholoog. ‘Wij zouden hier als het ware een stamboom van alle bedrijfsroddels kunnen maken, met voorouders, verre tantes en achternichten erop en eraan, maar dat doen wij niet. Wij vragen u enkel om na afloop van deze vergadering het antiroddelpact te ondertekenen en om een van de fietsbellen ginds uitgestald, mee te nemen naar uw bureau. Hoort u de komende dagen of weken iemand roddelen in uw buurt, dan laat u uw bel rinkelen om het gespuis te melden aan de rest van de groep en het meteen aan de kaak te stellen.’

Bruno zuchtte om zoveel moralisme. Ludo riep: ‘En u vertelt alleen maar goede dingen over uw medemens zeker? Hypocriet!’ en Mireille begon te proesten toen er op de fietsbellen die werden uitgedeeld Walt Disney stickers bleken te kleven met de Lion King en Pocahontas. De volgende dagen gebruikte dan ook niemand zijn fietsbel, uit protest tegen het idiote experiment. Tot Irène klaagde over slome Sanne van de verkoop die zelfs geen creditnota van een debetnota wist te onderscheiden, waarna het eerste gerinkel weerklonk.

En ook toen Jos zei dat de receptioniste zo lomp was dat zij dacht dat uiterst kleine wisselstukken als splitpennen konden worden verstuurd per fax, gebruikte iemand zijn bel om die uitspraak af te keuren. Voortaan weerklonk er zo om het kwartier gerinkel, tot het uiteindelijk afnam en er een nooit geziene harmonie heerste op de werkvloer. Vroegere aartsvijanden gingen plots na de uren samen shoppen, wokken, in sauna’s ontgiften. Toen de goede sfeer het lunchuur deed uitdeinen, de koffiepauzes verviervoudigde en het aantal uitgaande facturen deed slinken met 3,8 procent, schreef manager Beyns anoniem op het bord in de kantine: ‘Die van de dienst administratie zijn alleen professioneel in profitariaat. Parasieten!’ ’s Anderendaags weerklonk er opnieuw aldoor geroddel gevolgd door fietsbelgeschal, als had er een wielerhappening plaats bij TS.

(rl)