Burn-out treft pendelaars het meest

Openbaar vervoer

Dagelijks 20 minuten pendelen, meer is er niet voor nodig om al risico te lopen op een burn-out. Niet alleen krijg je stress omdat je telkens kans hebt om geconfronteerd te worden met vertragingen, afgeschafte treinen (of buslijnen), en/of stakingen, je hebt hier ook geen controle over. Iets wat tot zenuwachtigheid en frustraties leidt bij de pendelaars én in hun kleren kruipt. Het is geen wonder dat deze frustraties meereizen naar kantoor (of thuis) en daar hun uitwerking hebben. Zo zouden werknemers die langer dan 35 minuten naar het werk pendelen, een stuk cynischer zijn dan hun niet-pendelende collega’s.

Wie zich met het openbaar vervoer naar het werk verplaatst, haalt zich dus regelmatig een stevige dosis stress op de hals. Hierdoor zijn ze vaak minder productief tijdens de werkuren.

Auto

Carpoolers zijn evenmin immuun voor de stress die pendelen met zich meebrengt. Vooral pendelaars die naar de stad trekken, voelen extra frustraties. Voor passagiers die mee naar het platteland rijden, valt dit al bij al wel mee.

Opvallend is dat vooral de passagiers stress hebben en niet de chauffeur zelf. De autobestuurder geniet namelijk van een zekere controle. De bestuurder heeft de rit zelf in handen, een passagier is onderhevig aan de planning en het rijgedrag van de bestuurder.

Rol van werkgever

Wat kunnen werkgevers hier aan doen? Hun eerste doel zou zijn om de stressniveaus aan te pakken. Een populaire manier is om flexibele werkuren te accepteren. Zo zijn werknemers niet meer gebonden aan vaste trein-, tram- of busschema’s. Ze kunnen de spits omzeilen, thuiswerken tijdens een staking en hoeven zich minder zorgen te maken over aantikkende vertragingen, want ze kunnen hun verloren tijd altijd nog inhalen of op locatie werken.

Flexwerk en flexibel woon-werkverkeer verhogen volgens onderzoek verder de productiviteit en zijn aantrekkelijke arbeidsvoordelen die getalenteerde werknemers aantrekken en behouden. Een win-win dus.

(sjv) – Bron: HR.square