Brieven aan mijn 16-jarige zelf

“Ik zou er niet opnieuw aan willen beginnen. Maar ik zou er ook niets aan willen veranderen” (Frederik Anseel, professor organisatiepsychologie Universiteit Gent en hoofd onderzoeksgroep VIGOR)

Zo bracht De Standaard de afgelopen weken een boeiende reeks ‘Brieven aan mijn 16-jarige zelf’, waarin bekende mensen een ... Ja kijk, de titel spreekt eigenlijk voor zich, nietwaar?

Ik was mateloos geïntrigeerd door deze reeks. Als je zestien bent, zijn de mogelijkheden onbeperkt en lonken een oneindig aantal alternatieve levenspaden. Als je jong bent, denk je steeds dat het mooiste moment in je leven nog moet komen, maar het mooiste moment is natuurlijk altijd nu. Uiteindelijk kan er maar één pad bewandeld worden. Dat pad is een kronkelige weg, uitgetekend door toevalligheden, dat vaak helemaal anders loopt dan we vermoed hadden. Maar die andere niet-bewandelde paden, de ongeleefde levens zoals de dichter Rilke het noemde, blijven een belangrijke rol in ons leven spelen. Wat toch, als we ergens in ons leven een andere afslag hadden genomen? U kent de treurnis van kinderen die in een soort reprise alsnog het ongeleefde leven van hun ouders moeten waarmaken.

Succesvolle ‘ik’

Die alternatieve werelden spelen echter ook bij ieder van ons een rol op het werk. Misschien hebt u ooit niet de keuze van uw hart gevolgd bij uw opleiding en zoekt u nu manieren om uw job zo vorm te geven dat u toch in de buurt komt van uw originele roeping? Misschien hebt u op een cruciaal moment in uw loopbaan een belangrijke promotie gemist en maakt de vergelijking met die potentieel succesvollere, maar nooit waargemaakte ‘ik’ u steeds weer onzeker en ongelukkig op het werk? Inzicht in hoe we met deze alternatieve levens omgaan, de impact die ze kunnen hebben op ons functioneren, is wetenschappelijk nog braakliggend terrein. Nochtans kunnen ze in coaching en loopbaanmanagement heel belangrijk zijn om sterktes en motivaties te identificeren en van daaruit carrières richting te geven.

Bij het opnieuw doorlezen van de Brieven aan mijn 16-jarige zelf merk je slechts sporadisch milde spijt over enkele kruispunten waar men achteraf gezien beter een andere richting was ingeslagen. Er blijkt meer spijt over het privéleven dan over het professioneel leven: te weinig tijd voor het gezin, te hard geweest voor de omgeving, verbroken vriendschapsbanden. Dit vooral blijft mensen achtervolgen. Misschien kan dit ons helpen relativeren hoe centraal werk eigenlijk moet staan in ons leven. Maar deze reeks stelde ons vooral gerust. Uiteindelijk slaag je er toch in tevreden terug te blikken. Els Pynoo verwoordt het misschien nog het mooist: ‘Ik zou er niet opnieuw aan willen beginnen. Maar ik zou er ook niets aan willen veranderen’. En u?

(fa)