Axl Peleman: Paleontoloog

“Op school repte ik er geen woord over. Het was toen ook nog niet cool.”

Als we vroeger thuis kip hadden gegeten, amuseerde ik me ermee alle afgekloven botjes terug in elkaar te zetten. “Dat doet een paleontoloog ook”, merkte mijn oom een keer op. Hij vertelde dat zo iemand zich bezig houdt met uitgestorven diersoorten zoals de dinosauriërs. Toen, in de jaren zeventig, was het nog niet zo cool om als kind interesse te tonen voor die prehistorische dieren. Via massa’s boeken en video’s absorbeerde ik er heel veel informatie over, maar op school loste ik er geen woord over.

Mijn oom had gelijk. Paleontologen zijn puzzelaars. Het spannende is dat ze op voorhand geen benul hebben van het eindresultaat en dat ze slechts om de zoveel tijd een nieuw stukje krijgen. Van de geschiedenis van de mensheid kunnen we ons intussen een beeld vormen, maar van 200 miljoen jaren geleden blijft weinig tastbaars over.

Onderzoekers doen constant nieuwe ontdekkingen. Zo zijn paleontologen er pas de laatste jaren achter gekomen dat de T-Rex vaak pluimen had. Niet om te kunnen vliegen, maar om tijdens de paringstijd op te vallen. Het beeld dat we van de dino’s hebben, verandert jaarlijks. Net daarom vind ik het ongemeen boeiend om de ontwikkelingen op het internet te volgen, alle recente dvd’s over het onderwerp te bekijken en een privé-museum aan te leggen. Pronkstukken in mijn verzameling zijn de knieschijf van een mammoet en het gebit van een spinosaurus.

De meest aannemelijke theorie is dat de dinosauriërs uitstierven door een meteorietinslag. Er kwam zoveel stof in de stratosfeer dat door de verduistering geen planten meer groeiden en die arme beesten geen eten meer hadden. Toch is er een wetenschapper die oppert dat de dinosauriërs het leven misschien moe waren. Vergeet niet dat die soort 120 miljoen jaar lang bestaan heeft. Misschien hadden ze het hier wel gehad?

Door de evolutie van andere soorten te bestuderen, leren we ook iets over onze eigen evolutie. De boodschap is misschien wel dat ook aan de mensheid ooit een einde komt. Met de klimaatverandering hoor je mensen verzuchten dat we de aarde naar de verdoemenis helpen. Een vergissing: de aarde zullen we niet kunnen vernietigen, wél onszelf. Onze planeet heeft in vijf miljard jaren al véél ergere situaties meegemaakt dan de huidige opwarming.