Aan de slag na kanker: 2 vrouwen getuigen

“Geef aan dat je prioriteiten veranderd zijn.” (Veronique Verspeurt, bibliothecaris erfgoedbibliotheek Leuven)

Veronique Verspeurt werkt als bibliothecaris voor een erfgoedbibliotheek in Leuven. Toen zij een paar jaar geleden na haar behandeling voor borstkanker terug naar haar werkplek keerde, voelde ze vreugde. Maar ook onzekerheid. “Dat ik opnieuw aan de slag kon, vond ik fantastisch. Het was de overwinning op mijn ziekteproces. Maar ik werd evenzeer overvallen door gevoelens van angst. Zou ik het wel aankunnen?”, vertelt ze.

“Ondertussen weet ik dat het een proces is van uitproberen, evalueren en bijstellen. En met je diensthoofd en collega’s duidelijk afstemmen over wat je organisatie nodig heeft en wat je mogelijkheden zijn.”

Nieuwe prioriteiten

Het is een hele opdracht. Eerst je energie bij elkaar verzamelen om de behandeling te doorstaan. Dan de draad met het hectische professionele leven weer oppikken. “Als je lang afwezig geweest bent, is het essentieel dat je een tussenstap maakt. Voor mij was dat het onco-revalidatieprogramma KanActief van Gasthuisberg. Het heeft me geholpen om m’n lichaam en geest terug aan te sterken, lotgenoten te ontmoeten en opnieuw structuur in m’n leven te brengen”, vertelt ze.

“Wat ik evenzeer kan aanraden, is om op je werk goede afspraken te maken over een haalbaar takenpakket. En geef aan dat je prioriteiten veranderd zijn. Zelf wil ik nog meer dan vroeger volgens bepaalde waarden leven en het gevoel hebben dat wat ik doe zinvol is.”

En wat doe je als je een slechtere dag hebt? “Tijdens je moeilijke momenten kan een vertrouwenspersoon op je werk echt het verschil maken. Een collega of diensthoofd die discreet met je situatie omgaat en bij wie je je welkom voelt: het is geen overbodige luxe.” Veronique klinkt als iemand die nog heel wat wil realiseren.

“Tijdens mijn ziekte ben ik me erg bewust van geworden hoe cruciaal de draagkracht van je omgeving is. Ook voor de preservatie van ons erfgoed is dit essentieel. Stel je voor dat er zich een brand of overstroming voordoet, dan moet je kunnen rekenen op een team van mensen die de handen in elkaar slaan.”

Je helemaal geven

Als grafisch vormgeefster houdt Walda Verbaenen ervan om ideeën vorm te geven. Maar misschien houdt ze er nog wel meer van om wat ze zelf geleerd heeft, door te geven aan haar leerlingen in een middelbare school in Leuven. Na haar behandeling voor baarmoederhalskanker vijf jaar geleden verlangde ze dan ook heel erg om opnieuw voor de klas te staan.

"Ik was ontzettend gelukkig dat ik mijn leerlingen terugzag. Het voelde alsof ik mijn doel bereikt had. Achteraf bekeken heb ik die eerste maanden wat te veel hooi op m’n vork genomen en had ik mijn terugkeer beter stap voor stap opgebouwd. Maar de gedachte dat ik er opnieuw voor mijn leerlingen kon zijn, was zo’n opsteker dat ik me van bij het begin helemaal gegeven heb."

Hoe heeft Walda de reacties van de leerlingen en de collega’s ervaren? “Wat ik me nog goed herinner, is het hartelijke welkom van enkele oudere dames die les bij me volgden in het volwassenenonderwijs. Hun spontane verwelkoming was een hart onder de riem. Ik heb ook kunnen vaststellen dat het voor sommige collega’s niet altijd gemakkelijk was om het over m’n ziekteperiode te hebben. Ik besef wel dat kanker een beladen woord is, maar toch vind ik het belangrijk dat je de dingen bij naam noemt. Het is een misverstand dat je door er niet over te praten, de andere zou sparen. Het is net door erover te praten, dat je heel wat spanning wegneemt.”

Blij worden van letters

De laatste tijd merkt Walda dat ze nog bewuster is geworden van hoe kostbaar haar tijd is. “In de toekomst zou ik me dan ook heel graag nog meer willen focussen op een van m’n passies: het creëren van nieuwe lettertypes. Dat je een letter kunt maken die een bepaald karakter uitstraalt, vind ik een prachtig gegeven. Het maakt me blij”, stelt ze. “Maar ook met m’n partner de natuur intrekken en kijken hoe een varen of andere plant op zijn heel eigen wijze groeit, zijn momenten van intense blijdschap. Momenten die ik vandaag misschien nog wel meer koester dan vroeger.”

Lees ook: Kunnen we langdurig zieken positief benaderen?

(nd)