De humeursnuffer in acteur Koen De Graeve …

"Ik had me deze periode voorgesteld als een oase van rust, na enkele jaren van hard werken" (Koen De Graeve, acteur)

"Vroeger vertrokken we met dit zootje ongeregeld vanuit bestaande teksten en ook met Lazarus en Olympique Dramatique heb ik al meegewerkt aan bewerkingen, maar deze keer start ik met een wit blad. Dat is angstaanjagend. Extreem confronterend ook. Ik kamp met een tsunami van ideeën, die ik maar niet gebald krijg. Ik schrijf als een zot, maar voorlopig is er nog geen touw aan vast te knopen."

"Nochtans had ik me deze periode voorgesteld als een oase van rust, na enkele jaren van hard en intens werken. Ik besef dat ik in een luxepositie zit en dat ik bijgevolg geen reden heb om te klagen. Toch zat ik met vragen toen ik met Lazarus Oblomow speelde en dit combineerde met draaidagen voor de film Zot Van A. Ik kon mezelf voor de kop slaan: waarom kon ik me nu eens niet op één ding focussen? Ik heb het voorrecht gekend om de voorbije drie jaar met de top van de Vlaamse film te kunnen samenwerken. De verleiding om in het bad te springen, was altijd heel groot, maar ik vrees dat iets of iemand anders daar telkens de dupe van was."

Humeursnuffer

"Waarom ik zoveel gevraagd werd? Misschien omwille van een soort naturel en oprechtheid? Wat ik wél zeker weet, is dat ik mijn volle verantwoordelijkheid neem als ik me met een project verbind. Er is altijd een zekere onvoorwaardelijkheid. Ik ben een sociaal dier en dus bijzonder gevoelig voor de groepswerking. In de collectieven waar ik mee op de planken sta, neem ik meestal de rol van katalysator op mij. Mijn lief noemt me een humeursnuffer. Ik voel het heel snel aan als de werksituatie niet ideaal is. Niet dat de sfeer altijd gezellig moet zijn, maar het is wel een voorwaarde dat iedereen op zijn volle kracht kan functioneren."

"En nu zit ik dus alleen in een kamertje in Het Paleis, te tokkelen op een klavier. Deze nieuwe ervaring past in mijn fascinatie voor het verhaal. Uit alles wat ik doe, spreekt een grote liefde voor de kracht van het woord. Ik ben pas tevreden van een voorstelling als de toeschouwers de acteurs niet meer zien en in het verhaal komen te zitten. Ik heb eerder een zwak voor een bescheiden, maar genereuze acteur als Jeff Bridges dan voor pakweg Daniel Day-Lewis, bij wie de prestatie op zich de bovenhand neemt. Bridges hoeft niet noodzakelijk uit te blinken als acteur. Daarom vind ik het zelf ook raar om prijzen te krijgen. Ik wil niet aan een bepaalde status beantwoorden: dat is het verschrikkelijkste dat een acteur kan doen. In de muziek zie je dat ook soms. ‘Get a fucking life, en speel gewoon je songs’, denk ik dan. Prince toont hoe het moet. Hij is zijn muziek. Hij speelt doorgeefluik en doet dat met heel veel overgave."

(pvd)